Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μάθε να απολαμβάνεις όλα όσα έρχονται

 Το 2023 δεν ήταν το πιο ελπιδοφόρο έτος. Ερχοταν έπειτα από μία πολύ δύσκολη για εμένα διετία, που έδινα μάχη με τους προσωπικούς μου δαίμονες και τα σκοτάδια μου. 

Λίγες ημέρες πριν από το τέλος του έτους έφυγε από τη ζωή ένας από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους στον κόσμο. Αποχαιρέτισα το 2022 από το κρεβάτι καθώς περνούσα σε πολύ βαριά μορφή κορονοϊό. Πίστευα ότι δεν θα με έβρισκε το 2023, ένιωθα να χάνομαι. Οκτώ μήνες μετά είχα άλλο ένα τροχαίο, που μου υπενθύμισε όχι ότι είμαι ζωντανή, αλλά ότι έχω ακόμη την ευκαιρία να διορθώσω τα κακώς κείμενα της ζωής μου και να είμαι ευγνώμων που είμαι ακόμη εδώ, να ζω τα όνειρά μου!



Ναι, λίγοι άνθρωποι από το στενό μου περιβάλλον γνωρίζουν τα ανδραγαθήματά μου, αλλά το αποτέλεσμα το βιώνετε όλοι όσοι είστε στη ζωή μου με κάποιον τρόπο.

Δεν ξέρω αν ποτέ ο άνθρωπος είναι έτοιμος να φύγει ή αν θέλει να φύγει. Ξέρω όμως ότι όσο είσαι σ' αυτόν τον πλανήτη, καν'το να αξίζει! Να ζεις, να αγαπάς, να ανασαίνεις! Μην αφήνεις κακίες, δεύτερες σκέψεις, καθημερινούς προβληματισμούς να σε βυθίζουν στην παράνοια και στη θλίψη. Τίποτα δεν αξίζει, τίποτα δεν αξίζει να σου στερεί το χαμόγελο.

Μην κοιτάς πίσω, θα δεις μόνο τα πρόσωπα αυτών που για κάποιον λόγο ανήκουν στην πλάτη σου. Μην κοιτάς πίσω, γιατί το παρελθόν εκτός από μαθήματα δεν έχει να σου διδάξει τίποτα άλλο. Κοίτα μπροστά και δες πόσο μακριά θες να φτάσεις. Και ζήσε! Ζήσε αληθινά! Αγάπα δυνατά! Μόνο ο τρόπος που αγαπάς θα μείνει χαραγμένος στη μνήμη των ανθρώπων, τίποτα άλλο!


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Χρόνια πολλά στον δικό μου μπαμπά...

Ημέρα του Πατέρα. 18 Ιουνίου 2023. Δεν συνηθίζω να κάνω ειδικές αναφορές, ούτε να μιλώ συχνά για τους γονείς μου. Συνήθως μιλώ γι' αυτούς όταν θέλω να αναφερθώ στο πρότυπο σχέσης και τον έρωτα που έχουν, έναν έρωτα που κρατά περισσότερα από 50 χρόνια και εμπνέει. Ωστόσο, σήμερα έχω την ανάγκη να κάνω μία ειδικότερη αναφορά στον πατέρα μου καθώς διάφορες εικόνες και λέξεις ήρθαν στο μυαλό μου. Ήταν ναυτικός και ταξίδευε πολύ και έτσι δεν έχουμε πολλές κοινές στιγμές μέσα στον χρόνο από τα 6-16 μου χρόνια.  Αλλά υπάρχουν οι αναμνήσεις από τα ταξίδια που κάναμε μαζί του μέχρι να πάμε σχολείο και μετά, από τις στιγμές που περνάγαμε μαζί αφού συνταξιοδοτήθηκε. Αν κάποιος θέλει να μιλήσει για έναν γλυκό, πράο, ευγενικό, χωρίς κακίες και μίση, γεμάτο φως και αγάπη άνθρωπο, τότε πρέπει να σας μιλήσει για τον πατέρα μου. Δεν είναι άνθρωπος από αυτόν τον κόσμο, είναι ένας άνθρωπος του κόσμου. Τα ταξίδια που έκανε στη ζωή του, διαμόρφωσαν και το ευρύ πνεύμα του, την αντίληψη του, την ευγένεια

Η εξέλιξη στην αισθηματική λογοτεχνία

Μία σκέψη έχει τρυπώσει στο μυαλό μου και δεν μπορεί να φύγει. Πριν από λίγες ημέρες διάβασα ένα Άρλεκιν από τη δεκαετία του '90 και θύμωσα. Θύμωσα τόσο πολύ! Με γέμισε τοξικότητα και θλίψη και μαζί και ανακούφιση που επιτέλους έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε... την ιστορία. Θυμήθηκα τον λόγο για τον οποίο θέλησα να γράψω ιστορίες αγάπης και τι δεν μου άρεσε σ' αυτές που διάβαζα στα εφηβικά μου χρόνια. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άντρες-κυρίαρχοι-αφέντες και οι γυναίκες-παρθένες (στη συμπεριφορά)- υποτακτικές.  Άντρες που επέβαλαν το εγώ τους, έδιναν εντολές, δεν δέχονταν αντιρρήσεις, έλεγχαν το άβουλο θηλυκό με γοητεία και σεξ και σε όλες τις σελίδες κυριαρχούσε αυτή η τοξική αρρενωπότητα. Άντρες που χτυπούσαν το χέρι στο τραπέζι και έλεγαν "σκάσε" και μπορεί να έριχναν και καμία ελαφριά γιατί "έτσι είναι οι άντρες" και οι γυναίκες το θεωρούσαν αρρενωπό και σέξι και ποθητό και επιθυμητό.  Γυναίκες που νόμιζαν ότι είχαν προσωπικότητα αλλά η μόνη έγνοια ήταν να μην

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΟΥ... ΠΟΝΑΕΙ!

Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Από την άλλη, υπάρχει και το εκ διαμέτρου αντίθετο μότο "δεν θέλω να σε βλέπω συχνά, θέλω να μου λείπεις". Περί γούστου κολοκυθόπιτα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η απόσταση ενδυναμώνει τον έρωτα ούτε ότι τον αποδυναμώνει. Όταν τρελαίνεσαι για έναν άνθρωπο θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια, να τον ζεις, να τον αναπνέεις, να τον αγγίζεις, να είναι κάθε μέρα σαν την πρώτη φορά που τον είδες. Να έχεις ακόμη καρδιοχτύπι και αγωνία, λαχτάρα, πόθο, επιθυμία... Δεν είμαι από αυτές που θεωρούν ότι ο άλλος είναι δεδομένο όταν βλέπεστε συνέχεια, αλλά από εκείνες που ζουν τη στιγμή με τον αγαπημένο τους σαν να είναι η τελευταία. Σήμερα είστε μαζί, αύριο; Ανασφάλεια, θα μου πείτε. Μπορεί, τι να πω! Δεν έχω μάθει να βάζω ταμπέλες στο συναίσθημα ούτε ακολουθώ στρατηγική και σχέδιο... τυλίγματος. Αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι το λέω, το ζω... το ζω μέχρι μέσα στην ψυχή μου, κάτω από το πετσί μου και δεν χορταίνω...