Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μάθε να απολαμβάνεις όλα όσα έρχονται

 Το 2023 δεν ήταν το πιο ελπιδοφόρο έτος. Ερχοταν έπειτα από μία πολύ δύσκολη για εμένα διετία, που έδινα μάχη με τους προσωπικούς μου δαίμονες και τα σκοτάδια μου. 

Λίγες ημέρες πριν από το τέλος του έτους έφυγε από τη ζωή ένας από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους στον κόσμο. Αποχαιρέτισα το 2022 από το κρεβάτι καθώς περνούσα σε πολύ βαριά μορφή κορονοϊό. Πίστευα ότι δεν θα με έβρισκε το 2023, ένιωθα να χάνομαι. Οκτώ μήνες μετά είχα άλλο ένα τροχαίο, που μου υπενθύμισε όχι ότι είμαι ζωντανή, αλλά ότι έχω ακόμη την ευκαιρία να διορθώσω τα κακώς κείμενα της ζωής μου και να είμαι ευγνώμων που είμαι ακόμη εδώ, να ζω τα όνειρά μου!



Ναι, λίγοι άνθρωποι από το στενό μου περιβάλλον γνωρίζουν τα ανδραγαθήματά μου, αλλά το αποτέλεσμα το βιώνετε όλοι όσοι είστε στη ζωή μου με κάποιον τρόπο.

Δεν ξέρω αν ποτέ ο άνθρωπος είναι έτοιμος να φύγει ή αν θέλει να φύγει. Ξέρω όμως ότι όσο είσαι σ' αυτόν τον πλανήτη, καν'το να αξίζει! Να ζεις, να αγαπάς, να ανασαίνεις! Μην αφήνεις κακίες, δεύτερες σκέψεις, καθημερινούς προβληματισμούς να σε βυθίζουν στην παράνοια και στη θλίψη. Τίποτα δεν αξίζει, τίποτα δεν αξίζει να σου στερεί το χαμόγελο.

Μην κοιτάς πίσω, θα δεις μόνο τα πρόσωπα αυτών που για κάποιον λόγο ανήκουν στην πλάτη σου. Μην κοιτάς πίσω, γιατί το παρελθόν εκτός από μαθήματα δεν έχει να σου διδάξει τίποτα άλλο. Κοίτα μπροστά και δες πόσο μακριά θες να φτάσεις. Και ζήσε! Ζήσε αληθινά! Αγάπα δυνατά! Μόνο ο τρόπος που αγαπάς θα μείνει χαραγμένος στη μνήμη των ανθρώπων, τίποτα άλλο!


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κόκκινο σαν το πιο φλογερό όνειρο και σαν τον αιώνιο έρωτα

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λουλούδια, όχι με τον κλασικό τρόπο που όλοι θεωρούν ότι αρέσουν τα λουλούδια στις γυναίκες. Άλλωστε, δεν είμαι από εκείνες που θα επιθυμήσουν ή θα ενθουσιαστούν όταν τους προσφέρουν μια ανθοδέσμη, στερεοτυπική, επιτηδευμένη. Ίσως γι' αυτό συγκινούμαι τόσο με τα αγριολούλουδα, τις ανεμώνες, τις παπαρούνες. Παπαρούνες... Το κορυφαίο μου, τελικά. Κάπου διάβασα πως η παπαρούνα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα όνειρα, καθώς θεωρείται σύμβολο του Μορφέα, του θεού των ονείρων. Ο Μορφέας ζούσε στον δικό του κόσμο. Γεννήθηκε από τη "νύχτα", αφού μητέρα του είναι η Νυξ, η θεά της νύχτας και των σκοτεινών δημιουργιών, ενώ ο πατέρας του είναι ο Ύπνος. Ο Μορφέας είχε την "αποστολή" να παίρνει ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων. Στην Κίνα, η παπαρούνα έχει μια ρομαντική έννοια για τους λάτρεις της. Σημαίνει την πραγματική αφοσίωση και την πίστη μεταξύ των εραστών. Αυτή η έννοια ξεπήδησε από ένα κινεζικό μύθο όπου λέγεται...

Ηχηρά... απών

Η πρώτη Γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον... Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ποτέ δεν το είχα υπολογίσει... Κι όμως, φέτος είναι η πρώτη γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον και πρέπει να συμβιβαστώ μ' ένα φιλί στον ουρανό...  Έφυγε πριν από έναν χρόνο περίπου και κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση. Δεν γονάτισα, δεν λύγισα, δεν διαλύθηκα. Εκείνος έτσι ήθελε, έτσι με έμαθε, έτσι μου δίδαξε. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος του κόσμου, με ισχυρή θέληση και ευρεία αντίληψη. Κυρίως με φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Σημάδεψε τη φιλοσοφία μου και τη ζωή μου. Έκανα χρόνια να τον γνωρίσω, να τον μάθω. Στα κρισιμότερα χρόνια της ζωής μου δεν ήταν κοντά μου. Ταξίδευε για να προσφέρει στην οικογένειά του μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τον στερηθήκαμε... Αλλά δεν είχε σημασία η ποσότητα του χρόνου, αλλά η ποιότητα, όσο περάσαμε κοντά του. Δεν μιλούσε πολύ. Αλλά όταν έλεγε κάτι, ήταν τόσο εύστοχο, τόσο βαθιά σωστό και τόσο φιλοσοφημένο που κλόνιζε τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω σου.  Ήμουν έφηβη και αντιδραστική...

Ραγισμένη επιθυμία

 Όταν ήμουν παιδί είχα ένα πλατύ χαμόγελο, έτσι νόμιζα ότι φανέρωνα την αθωότητα και την αισιοδοξία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα τα πιο μεγάλα όνειρα, όνειρα που έδιναν πνοή στην πορεία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα καρδιά, μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο. Και μετά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο κόσμος των μεγάλων είναι μόνο πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα, μόνο για να κρύβω σκιές, συναισθήματα, και τραύματα. Να ζω σε έναν πλαστό κόσμο με ανθρώπους, που ξέχασαν να ζουν, να νιώθουν, να αγαπούν.  Με ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και τη λέξη "συναίσθημα".  Κι όμως αυτή περικλείει όλα όσα μπορεί να νιώσει κάποιος...  Πάθος, πόθο, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόνο... πόνο... πόνο... Κι όμως, έκρυψα τον πόνο και τον έκανα χαμόγελο. Και έκρυψα τις πληγές και τις ονόμασα μάθημα. Και σκούπισα τα δάκρυα και περίμενα τη βροχή. Και μάτωσα την καρδιά μου μέχρι να μην μείνει σταγόνα. Και τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ραγισμένη καρδιά.  Δέχθηκα τα χτυπήματα και δεν λύγισα. Πλημμύρισα δ...