Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πίνουν το πικρό ποτήρι...

Μόλις 4,5% φθάνει το ποσοστό των Φιλελεύθερων Δημοκρατών σύμφωνα με το ZDF, ενώ το ARD είναι πιο γενναιόδωρο, τους δίνει 4,7%. Ούτως ή άλλως το εκλογικό αυτό αποτέλεσμα σημαίνει ότι το FDP μένει εκτός της Μπούντεσταγκ. Η εκλογική αναμέτρηση της 22ας Σεπτεμβρίου είναι η πιο πικρή νύχτα και σίγουρα η μεγαλύτερη αποτυχία στην ιστορία του κόμματος.

Ο Ράινερ Μπρούντερλε ανέβηκε στο βήμα άμα τη ανακοινώσει των πρώτων exit poll. "Απόψε είναι μια δύσκολη βραδιά. Είμαστε ακόμη σε αναμονή για την τελική καταμέτρηση και ελπίζουμε ακόμη ότι θα κάνουμε το άλμα. Αυτό είναι το χειρότερο αποτέλεσμα που έχουμε επιτύχει ως FDP. Δεδομένου ότι ήμουν ο επικρατέστερος υποψήφιος αναλαμβάνω την ευθύνη γι' αυτό".  Ο βασικός υποψήφιος των Φιλελεύθερων τόνισε: "Δεν είναι το τέλος του κόμματος. Τα πράγματα θα είναι πιο δύσκολα, αλλά το έργο μας θα συνεχιστεί".



Επίσης, ο επικεφαλής του κόμματος Φίλιπ Ρέσλερ ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για την πανωλεθρία. Σχεδόν με δυσκολία κρατάει τα δάκρυά του, αλλά βρήκε τη δύναμη να ευχαριστήσει τους νικητές "που είναι η Άνγκελα Μέρκελ", λέει. Ο ίδιος μιλά για την "πιο θλιβερή και πικρή ώρα του FDP", ενώ μετά την ομιλία του αγκάλιασε τη γυναίκα του. Παρ' όλα αυτά, το βράδυ των εκλογών δεν έχει φύγει ακόμη, αλλά το αποτέλεσμα είναι ήδη σαφές: Αυτό το αποτέλεσμα είναι ένα φιάσκο για το FDP. Και αυτό είναι μια πικρή ήττα για το σύνολο της ηγεσίας του κόμματος".

Οι ηγέτες των Ελεύθερων Δημοκρατών, μετά τα απογοητευτικά αποτελέσματα του κόμματός τους, άφησαν να εννοηθεί ότι θα παραιτηθούν, αφού το FDP μοιάζει να οδεύει προς απώλεια όλων των κοινοβουλευτικών του εδρών. Ο Κρίστιαν Λίντνερ, ανώτατο στέλεχος των Φιλελεύθερων, είπε πως το αποτέλεσμα σηματοδοτεί "τη χειρότερη ήττα που έχουμε υποστεί εδώ και δεκαετίες". Ο Φίλιπ Ρέσλερ, ηγετικό στέλεχος του κόμματος και υπουργός Οικονομικών, επίσης ανέλαβε προσωπικά την ευθύνη για την ήττα του FDP.


ΠΗΓΗ: Bild.de

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η εξέλιξη στην αισθηματική λογοτεχνία

Μία σκέψη έχει τρυπώσει στο μυαλό μου και δεν μπορεί να φύγει. Πριν από λίγες ημέρες διάβασα ένα Άρλεκιν από τη δεκαετία του '90 και θύμωσα. Θύμωσα τόσο πολύ! Με γέμισε τοξικότητα και θλίψη και μαζί και ανακούφιση που επιτέλους έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε... την ιστορία. Θυμήθηκα τον λόγο για τον οποίο θέλησα να γράψω ιστορίες αγάπης και τι δεν μου άρεσε σ' αυτές που διάβαζα στα εφηβικά μου χρόνια. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άντρες-κυρίαρχοι-αφέντες και οι γυναίκες-παρθένες (στη συμπεριφορά)- υποτακτικές.  Άντρες που επέβαλαν το εγώ τους, έδιναν εντολές, δεν δέχονταν αντιρρήσεις, έλεγχαν το άβουλο θηλυκό με γοητεία και σεξ και σε όλες τις σελίδες κυριαρχούσε αυτή η τοξική αρρενωπότητα. Άντρες που χτυπούσαν το χέρι στο τραπέζι και έλεγαν "σκάσε" και μπορεί να έριχναν και καμία ελαφριά γιατί "έτσι είναι οι άντρες" και οι γυναίκες το θεωρούσαν αρρενωπό και σέξι και ποθητό και επιθυμητό.  Γυναίκες που νόμιζαν ότι είχαν προσωπικότητα αλλά η μόνη έγνοια ήταν να μην

ΠΟΥ ΠΑΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ;

Είναι ένα ερώτημα που το έχουμε κάνει όλοι. Ερωτευόμαστε σφόδρα έναν άνθρωπο κι ένα πρωί... το απόλυτο κενό... Προχωράμε στη ζωή μας σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος κάποτε σήμαινε τα πάντα για εμάς! Οπότε; Πού πάει τόσός έρωτας; Τόσα παράφορα συναισθήματα; Τόσα σ' αγαπώ για πάντα; Προσωπικά κατέληξα σε μία απάντηση. Απλώς πεθαίνει. Σβήνει και χάνεται. Εξατμίζεται. Ξεκινά με πάθος και φόρα για να καταλήξει ένα φάντασμα. Ο έρωτας, ναι πεθαίνει, αλλά αν πραγματικά αγαπάμε έναν άνθρωπο, ανεξαρτήτως της κατάληξης της σχέσης μας, απλώς συνεχίζουμε να αγαπάμε. Γιατί άλλωστε η αγάπη είναι ανιδιοτελής και μπορεί να υπάρξει σε πολλές μορφές. Αδερφική, πατρική, μητρική, φιλική, επαγγελματική... πόσες ακόμη μπορείτε να σκεφθείτε. Και φυσικά η αγάπη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε υπήρξαν τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Όταν η σχέση τελειώνει, ο έρωτας έχει τελειώσει προ πολλού, καθώς ως μοφή δεν διαρκεί σε όλη τη διάρκεια της σχέσης ούτε σε όλη τη διάρκεια της ζωής τ

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΟΥ... ΠΟΝΑΕΙ!

Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Από την άλλη, υπάρχει και το εκ διαμέτρου αντίθετο μότο "δεν θέλω να σε βλέπω συχνά, θέλω να μου λείπεις". Περί γούστου κολοκυθόπιτα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η απόσταση ενδυναμώνει τον έρωτα ούτε ότι τον αποδυναμώνει. Όταν τρελαίνεσαι για έναν άνθρωπο θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια, να τον ζεις, να τον αναπνέεις, να τον αγγίζεις, να είναι κάθε μέρα σαν την πρώτη φορά που τον είδες. Να έχεις ακόμη καρδιοχτύπι και αγωνία, λαχτάρα, πόθο, επιθυμία... Δεν είμαι από αυτές που θεωρούν ότι ο άλλος είναι δεδομένο όταν βλέπεστε συνέχεια, αλλά από εκείνες που ζουν τη στιγμή με τον αγαπημένο τους σαν να είναι η τελευταία. Σήμερα είστε μαζί, αύριο; Ανασφάλεια, θα μου πείτε. Μπορεί, τι να πω! Δεν έχω μάθει να βάζω ταμπέλες στο συναίσθημα ούτε ακολουθώ στρατηγική και σχέδιο... τυλίγματος. Αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι το λέω, το ζω... το ζω μέχρι μέσα στην ψυχή μου, κάτω από το πετσί μου και δεν χορταίνω...