Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πίνουν το πικρό ποτήρι...

Μόλις 4,5% φθάνει το ποσοστό των Φιλελεύθερων Δημοκρατών σύμφωνα με το ZDF, ενώ το ARD είναι πιο γενναιόδωρο, τους δίνει 4,7%. Ούτως ή άλλως το εκλογικό αυτό αποτέλεσμα σημαίνει ότι το FDP μένει εκτός της Μπούντεσταγκ. Η εκλογική αναμέτρηση της 22ας Σεπτεμβρίου είναι η πιο πικρή νύχτα και σίγουρα η μεγαλύτερη αποτυχία στην ιστορία του κόμματος.

Ο Ράινερ Μπρούντερλε ανέβηκε στο βήμα άμα τη ανακοινώσει των πρώτων exit poll. "Απόψε είναι μια δύσκολη βραδιά. Είμαστε ακόμη σε αναμονή για την τελική καταμέτρηση και ελπίζουμε ακόμη ότι θα κάνουμε το άλμα. Αυτό είναι το χειρότερο αποτέλεσμα που έχουμε επιτύχει ως FDP. Δεδομένου ότι ήμουν ο επικρατέστερος υποψήφιος αναλαμβάνω την ευθύνη γι' αυτό".  Ο βασικός υποψήφιος των Φιλελεύθερων τόνισε: "Δεν είναι το τέλος του κόμματος. Τα πράγματα θα είναι πιο δύσκολα, αλλά το έργο μας θα συνεχιστεί".



Επίσης, ο επικεφαλής του κόμματος Φίλιπ Ρέσλερ ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για την πανωλεθρία. Σχεδόν με δυσκολία κρατάει τα δάκρυά του, αλλά βρήκε τη δύναμη να ευχαριστήσει τους νικητές "που είναι η Άνγκελα Μέρκελ", λέει. Ο ίδιος μιλά για την "πιο θλιβερή και πικρή ώρα του FDP", ενώ μετά την ομιλία του αγκάλιασε τη γυναίκα του. Παρ' όλα αυτά, το βράδυ των εκλογών δεν έχει φύγει ακόμη, αλλά το αποτέλεσμα είναι ήδη σαφές: Αυτό το αποτέλεσμα είναι ένα φιάσκο για το FDP. Και αυτό είναι μια πικρή ήττα για το σύνολο της ηγεσίας του κόμματος".

Οι ηγέτες των Ελεύθερων Δημοκρατών, μετά τα απογοητευτικά αποτελέσματα του κόμματός τους, άφησαν να εννοηθεί ότι θα παραιτηθούν, αφού το FDP μοιάζει να οδεύει προς απώλεια όλων των κοινοβουλευτικών του εδρών. Ο Κρίστιαν Λίντνερ, ανώτατο στέλεχος των Φιλελεύθερων, είπε πως το αποτέλεσμα σηματοδοτεί "τη χειρότερη ήττα που έχουμε υποστεί εδώ και δεκαετίες". Ο Φίλιπ Ρέσλερ, ηγετικό στέλεχος του κόμματος και υπουργός Οικονομικών, επίσης ανέλαβε προσωπικά την ευθύνη για την ήττα του FDP.


ΠΗΓΗ: Bild.de

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κόκκινο σαν το πιο φλογερό όνειρο και σαν τον αιώνιο έρωτα

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λουλούδια, όχι με τον κλασικό τρόπο που όλοι θεωρούν ότι αρέσουν τα λουλούδια στις γυναίκες. Άλλωστε, δεν είμαι από εκείνες που θα επιθυμήσουν ή θα ενθουσιαστούν όταν τους προσφέρουν μια ανθοδέσμη, στερεοτυπική, επιτηδευμένη. Ίσως γι' αυτό συγκινούμαι τόσο με τα αγριολούλουδα, τις ανεμώνες, τις παπαρούνες. Παπαρούνες... Το κορυφαίο μου, τελικά. Κάπου διάβασα πως η παπαρούνα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα όνειρα, καθώς θεωρείται σύμβολο του Μορφέα, του θεού των ονείρων. Ο Μορφέας ζούσε στον δικό του κόσμο. Γεννήθηκε από τη "νύχτα", αφού μητέρα του είναι η Νυξ, η θεά της νύχτας και των σκοτεινών δημιουργιών, ενώ ο πατέρας του είναι ο Ύπνος. Ο Μορφέας είχε την "αποστολή" να παίρνει ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων. Στην Κίνα, η παπαρούνα έχει μια ρομαντική έννοια για τους λάτρεις της. Σημαίνει την πραγματική αφοσίωση και την πίστη μεταξύ των εραστών. Αυτή η έννοια ξεπήδησε από ένα κινεζικό μύθο όπου λέγεται...

Ηχηρά... απών

Η πρώτη Γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον... Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ποτέ δεν το είχα υπολογίσει... Κι όμως, φέτος είναι η πρώτη γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον και πρέπει να συμβιβαστώ μ' ένα φιλί στον ουρανό...  Έφυγε πριν από έναν χρόνο περίπου και κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση. Δεν γονάτισα, δεν λύγισα, δεν διαλύθηκα. Εκείνος έτσι ήθελε, έτσι με έμαθε, έτσι μου δίδαξε. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος του κόσμου, με ισχυρή θέληση και ευρεία αντίληψη. Κυρίως με φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Σημάδεψε τη φιλοσοφία μου και τη ζωή μου. Έκανα χρόνια να τον γνωρίσω, να τον μάθω. Στα κρισιμότερα χρόνια της ζωής μου δεν ήταν κοντά μου. Ταξίδευε για να προσφέρει στην οικογένειά του μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τον στερηθήκαμε... Αλλά δεν είχε σημασία η ποσότητα του χρόνου, αλλά η ποιότητα, όσο περάσαμε κοντά του. Δεν μιλούσε πολύ. Αλλά όταν έλεγε κάτι, ήταν τόσο εύστοχο, τόσο βαθιά σωστό και τόσο φιλοσοφημένο που κλόνιζε τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω σου.  Ήμουν έφηβη και αντιδραστική...

Ραγισμένη επιθυμία

 Όταν ήμουν παιδί είχα ένα πλατύ χαμόγελο, έτσι νόμιζα ότι φανέρωνα την αθωότητα και την αισιοδοξία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα τα πιο μεγάλα όνειρα, όνειρα που έδιναν πνοή στην πορεία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα καρδιά, μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο. Και μετά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο κόσμος των μεγάλων είναι μόνο πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα, μόνο για να κρύβω σκιές, συναισθήματα, και τραύματα. Να ζω σε έναν πλαστό κόσμο με ανθρώπους, που ξέχασαν να ζουν, να νιώθουν, να αγαπούν.  Με ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και τη λέξη "συναίσθημα".  Κι όμως αυτή περικλείει όλα όσα μπορεί να νιώσει κάποιος...  Πάθος, πόθο, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόνο... πόνο... πόνο... Κι όμως, έκρυψα τον πόνο και τον έκανα χαμόγελο. Και έκρυψα τις πληγές και τις ονόμασα μάθημα. Και σκούπισα τα δάκρυα και περίμενα τη βροχή. Και μάτωσα την καρδιά μου μέχρι να μην μείνει σταγόνα. Και τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ραγισμένη καρδιά.  Δέχθηκα τα χτυπήματα και δεν λύγισα. Πλημμύρισα δ...