Είναι ένα περίεργο συναίσθημα όταν υποχρεούσαι λόγω συνθηκών να κλείσεις κύκλους, να κάνεις νέα ξεκινήματα, να διεκδικήσεις νέες διεξόδους, να αναζητήσεις νέες πορείες. Έπειτα από 20 χρόνια στον χώρο των ΜΜΕ ο κύκλος έκλεισε. Το ταξίδι ξεκίνησε απρόσμενα, όταν κλήθηκα να καλύψω μία θέση για μία ημέρα που τελικά σφράγισε ολόκληρη την επαγγελματική μου πορεία.
Ποτέ δεν θα χαρακτηρίσω τον εαυτό μου δημοσιογράφο καθώς δεν πέρασα πότε από πεζοδρόμιο, δεν έτρεξα για την είδηση, δεν αγχώθηκα για ρεπορτάζ. Αλλά έδωσα τη δική μου μάχη γι' αυτόν τον κλάδο και σ' αυτόν τον κλάδο που ματώνει και διαλύεται. Και τον πόνεσα περισσότερο από κάποιους που γράφουν το όνομά τους σε εφημερίδες και περιοδικά ή ακούν το όνομά τους σε ραδιόφωνα ή θαυμάζουν τη θωριά τους σε διάφορες τηλεοπτικές στέγες.
Κακά τα ψέματα, πρώτα επλήγη ο έντυπος Τύπος. Φρόντισαν οι μεγαλοεκδότες/μεγαλοεπιχειρηματίες να καρπωθούν το κέρδος μόνοι τους και να διαλύσουν τους εργαζομένους με μισθούς πείνας. Μετά έγινε μόδα να μην κατατίθενται οι μισθοί "φιλοδώρημα" και να καταστρατηγηθεί κάθε εργασιακό δικαίωμα με την ανοχή του κράτους.
Μπορεί το κοινωνικό σύνολο να αναστατώνεται για τους τηλεοπτικούς σταθμούς που δεν αδειοδοτήθηκαν και για τον αριθμό των εργαζομένων που μένουν άνεργοι, αλλά κανείς δεν ασχολήθηκε με αυτούς των εφημερίδων/περιοδικών που έμειναν στον δρόμο χωρίς καν να λάβουν τα δεδουλευμένα τους οι ίδιοι, αφού ωστόσο, πρώτα είχαν φροντίσει να αυξήσουν το πορτοφόλι των "κακομαθημένων" και άπληστων εργοδοτών τους που πάντα ζητούσαν περισσότερα για να χρηματοδοτούν τον πολυτελή βίο τους.
Ζητήθηκε από τους εργαζομένους να βάλουν πλάτη καθώς "είμαστε μια οικογένεια". Αυτό στη χασούρα. Γιατί την εποχή των παχέων αγελάδων ποτέ δεν έγινε διανομή του κέρδους. Εκεί προφανώς δεν ήμασταν μια οικογένεια αλλά πολλές. Κατάντησε ο εργαζόμενος να πληρώνει τον εργοδότη του για να μην του λείψει κάτι απ' όσα είχε συνηθίσει τα προηγούμενα χρόνια, ενώ ο ίδιος δυσκολευόταν να αγοράσει γάλα για το παιδί του ή ακόμη και να βάλει βενζίνη για να πάει στη δουλειά του. Λεπτομέρειες.
Εξοργίζομαι με τη δικαιολογία "δεν έχω" όταν ζητούνται τα δεδουλευμένα. Τι σημαίνει "δεν έχω"; Εγώ πού τα βρήκα για να σε στηρίξω; Εγώ γιατί βρήκα για να εκφράσω τη στήριξή μου. Έχω υποχρέωση να σου καταβάλω την εργασία μου, έχεις υποχρέωση να μου καταβάλεις την αμοιβή μου. Πότε έγινε προαιρετική η καταβολή του μισθού, δεν κατάλαβα; Το μόνο που αντιλαμβάνομαι είναι ότι δημιουργήθηκαν γενεές νεόπτωχων, με μισθούς -αν καταβάλλονται- πείνας και υπό μορφή φιλοδωρήματος.
Σιχάθηκα. Έπειτα από 20 χρόνια αηδίασα και κουράστηκα. Και κυρίως διαπιστώνω μετά λύπης ότι η δημοσιογραφία για εμένα μοιάζει με μια απαιτητική, κακιά γυναίκα που τα ζητάει όλα και δεν δίνει τίποτα... Οι δημοσιογράφοι έχουμε μετατραπεί σε δούλους κι έχουμε χάσει κάθε εργασιακό δικαίωμα. Εμείς που έχουμε δεσμευθεί για την αποκάλυψη της αλήθειας, δεν τολμάμε να διατρανώσουμε τη δική μας αλήθεια. Σπρώχνουμε τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι και προσποιούμαστε τους τιμητές όλων. Όλη η ελληνική κοινωνία έχει καταστραφεί κι εμείς είμαστε μέρος αυτής. Μετατραπήκαμε σε πειραματόζωο όλων των κοινωνικών αλλαγών προτού αυτές εφαρμοστούν στο ευρύ σύνολο. Μπορώ να συνεχίσω να γράφω για ώρες, αλλά δεν υπάρχει λόγος. Καληνύχτα αγαπητοί μου συνάδελφοι και καλή τύχη! Για εμένα ο κύκλος έκλεισε...
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου