Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΜΕΤΡΩΝΤΑΣ ΧΡΟΝΙΑ, ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΚΑΙ... ΔΑΚΡΥΑ



Ξημερώνουν τα γενέθλιά μου… Άλλος ένας χρόνος προστίθεται στην ηλικία που αναγράφεται στην ταυτότητά μου, άλλος ένας χρόνος αφαιρείται από την ψυχολογία μου.  

Η ηλικία είναι απλώς ένας αριθμός, όσον αφορά στο δικό μου σκεπτικό. Ιδίως όταν τα χρόνια σου τα έχεις απολαύσει, τα έχεις ζήσει, τα έχεις γευτεί… είτε πέφτοντας, είτε μετρώντας πληγές και σημάδια, είτε χαμόγελα και ευτυχισμένες στιγμές. Όλα είναι στη ζωή, όλα… σ ένα ταξίδι απολαυστικό με τα μαθήματα και τα παθήματα. Είναι σημαντικό όταν φθάνεις σε μια ηλικία, όπως εγώ, να κοιτάς πίσω και να βλέπεις πως είσαι πλήρης, τα έζησες όλα χωρίς να έχεις αφήσει εκκρεμότητες ανεκπλήρωτες επιθυμίες ή πόθους ή απωθημένα.




Λένε πως το καλύτερο είναι να ζεις τη ζωή σου κάνοντας τα λιγότερα λάθη. Εγώ είμαι η προσωπική διάψευση αυτής της άποψης. Λάθη; Αμέτρητα… λάθη, πάθη, μαθήματα ζωής… Αναίρεσα όλες τις απόλυτες απόψεις μου, λούστηκα όλα μου τα «ποτέ εγώ», βίωσα τον πόνο και τη χαρά στο μεδούλι, παράδεισος και κόλαση την ίδια στιγμή. Και έπειτα απ’ όλα πιστεύω ότι βγαίνεις πιο δυνατός, πιο ολοκληρωμένος, πιο ώριμος, πιο εσύ… Στο χαμόγελο και στο βλέμμα αντικατοπτρίζονται όλα… η ψυχή σου, το ταξίδι σου… μαθαίνεις να νικάς τις σκιές σου αν και ζεις μ’ αυτές.

Το κακό με εμένα είναι ότι άργησα πολύ να ωριμάσω… Όχι ότι τώρα ωρίμασα κλείνοντας τη δεύτερη εικοσαετία της ζωής μου. Νομίζω ότι το εφηβικό σύνδρομο από το οποίο πάσχω θα με συνοδεύει όσο διαρκεί η θνητή ζωή μου, μία ζωή που μέχρι στιγμής είναι… όμορφη.
Ωραίο πράγμα να είσαι συνειδητοποιημένος και να μην αφήνεις το παραμικρό να σε λυγίσει… να βλέπεις τη ζωή ποτήρι μισογεμάτο και κάθε μέρα να προσπαθείς για το καλύτερο για εσένα.. να πραγματοποιείς διαρκώς όνειρα και όταν αυτά εκπληρώνονται να φτιάχνεις καινούργια και να προσπαθείς και γι αυτά.


Γιατί τι άλλο είναι η ζωή πέρα από έναν καθημερνό αγώνα… θα έχει ήττες, θα έχει νίκες… αλλά όλα είναι ένα εκπληκτικό ταξίδι με πολλές εκπλήξεις και ανατροπές… Και ελπίζω να είμαι έτοιμη για τη συνέχεια…

ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κόκκινο σαν το πιο φλογερό όνειρο και σαν τον αιώνιο έρωτα

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λουλούδια, όχι με τον κλασικό τρόπο που όλοι θεωρούν ότι αρέσουν τα λουλούδια στις γυναίκες. Άλλωστε, δεν είμαι από εκείνες που θα επιθυμήσουν ή θα ενθουσιαστούν όταν τους προσφέρουν μια ανθοδέσμη, στερεοτυπική, επιτηδευμένη. Ίσως γι' αυτό συγκινούμαι τόσο με τα αγριολούλουδα, τις ανεμώνες, τις παπαρούνες. Παπαρούνες... Το κορυφαίο μου, τελικά. Κάπου διάβασα πως η παπαρούνα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα όνειρα, καθώς θεωρείται σύμβολο του Μορφέα, του θεού των ονείρων. Ο Μορφέας ζούσε στον δικό του κόσμο. Γεννήθηκε από τη "νύχτα", αφού μητέρα του είναι η Νυξ, η θεά της νύχτας και των σκοτεινών δημιουργιών, ενώ ο πατέρας του είναι ο Ύπνος. Ο Μορφέας είχε την "αποστολή" να παίρνει ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων. Στην Κίνα, η παπαρούνα έχει μια ρομαντική έννοια για τους λάτρεις της. Σημαίνει την πραγματική αφοσίωση και την πίστη μεταξύ των εραστών. Αυτή η έννοια ξεπήδησε από ένα κινεζικό μύθο όπου λέγεται...

Ηχηρά... απών

Η πρώτη Γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον... Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ποτέ δεν το είχα υπολογίσει... Κι όμως, φέτος είναι η πρώτη γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον και πρέπει να συμβιβαστώ μ' ένα φιλί στον ουρανό...  Έφυγε πριν από έναν χρόνο περίπου και κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση. Δεν γονάτισα, δεν λύγισα, δεν διαλύθηκα. Εκείνος έτσι ήθελε, έτσι με έμαθε, έτσι μου δίδαξε. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος του κόσμου, με ισχυρή θέληση και ευρεία αντίληψη. Κυρίως με φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Σημάδεψε τη φιλοσοφία μου και τη ζωή μου. Έκανα χρόνια να τον γνωρίσω, να τον μάθω. Στα κρισιμότερα χρόνια της ζωής μου δεν ήταν κοντά μου. Ταξίδευε για να προσφέρει στην οικογένειά του μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τον στερηθήκαμε... Αλλά δεν είχε σημασία η ποσότητα του χρόνου, αλλά η ποιότητα, όσο περάσαμε κοντά του. Δεν μιλούσε πολύ. Αλλά όταν έλεγε κάτι, ήταν τόσο εύστοχο, τόσο βαθιά σωστό και τόσο φιλοσοφημένο που κλόνιζε τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω σου.  Ήμουν έφηβη και αντιδραστική...

Ραγισμένη επιθυμία

 Όταν ήμουν παιδί είχα ένα πλατύ χαμόγελο, έτσι νόμιζα ότι φανέρωνα την αθωότητα και την αισιοδοξία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα τα πιο μεγάλα όνειρα, όνειρα που έδιναν πνοή στην πορεία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα καρδιά, μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο. Και μετά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο κόσμος των μεγάλων είναι μόνο πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα, μόνο για να κρύβω σκιές, συναισθήματα, και τραύματα. Να ζω σε έναν πλαστό κόσμο με ανθρώπους, που ξέχασαν να ζουν, να νιώθουν, να αγαπούν.  Με ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και τη λέξη "συναίσθημα".  Κι όμως αυτή περικλείει όλα όσα μπορεί να νιώσει κάποιος...  Πάθος, πόθο, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόνο... πόνο... πόνο... Κι όμως, έκρυψα τον πόνο και τον έκανα χαμόγελο. Και έκρυψα τις πληγές και τις ονόμασα μάθημα. Και σκούπισα τα δάκρυα και περίμενα τη βροχή. Και μάτωσα την καρδιά μου μέχρι να μην μείνει σταγόνα. Και τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ραγισμένη καρδιά.  Δέχθηκα τα χτυπήματα και δεν λύγισα. Πλημμύρισα δ...