Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΜΕΤΡΩΝΤΑΣ ΧΡΟΝΙΑ, ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΚΑΙ... ΔΑΚΡΥΑ



Ξημερώνουν τα γενέθλιά μου… Άλλος ένας χρόνος προστίθεται στην ηλικία που αναγράφεται στην ταυτότητά μου, άλλος ένας χρόνος αφαιρείται από την ψυχολογία μου.  

Η ηλικία είναι απλώς ένας αριθμός, όσον αφορά στο δικό μου σκεπτικό. Ιδίως όταν τα χρόνια σου τα έχεις απολαύσει, τα έχεις ζήσει, τα έχεις γευτεί… είτε πέφτοντας, είτε μετρώντας πληγές και σημάδια, είτε χαμόγελα και ευτυχισμένες στιγμές. Όλα είναι στη ζωή, όλα… σ ένα ταξίδι απολαυστικό με τα μαθήματα και τα παθήματα. Είναι σημαντικό όταν φθάνεις σε μια ηλικία, όπως εγώ, να κοιτάς πίσω και να βλέπεις πως είσαι πλήρης, τα έζησες όλα χωρίς να έχεις αφήσει εκκρεμότητες ανεκπλήρωτες επιθυμίες ή πόθους ή απωθημένα.




Λένε πως το καλύτερο είναι να ζεις τη ζωή σου κάνοντας τα λιγότερα λάθη. Εγώ είμαι η προσωπική διάψευση αυτής της άποψης. Λάθη; Αμέτρητα… λάθη, πάθη, μαθήματα ζωής… Αναίρεσα όλες τις απόλυτες απόψεις μου, λούστηκα όλα μου τα «ποτέ εγώ», βίωσα τον πόνο και τη χαρά στο μεδούλι, παράδεισος και κόλαση την ίδια στιγμή. Και έπειτα απ’ όλα πιστεύω ότι βγαίνεις πιο δυνατός, πιο ολοκληρωμένος, πιο ώριμος, πιο εσύ… Στο χαμόγελο και στο βλέμμα αντικατοπτρίζονται όλα… η ψυχή σου, το ταξίδι σου… μαθαίνεις να νικάς τις σκιές σου αν και ζεις μ’ αυτές.

Το κακό με εμένα είναι ότι άργησα πολύ να ωριμάσω… Όχι ότι τώρα ωρίμασα κλείνοντας τη δεύτερη εικοσαετία της ζωής μου. Νομίζω ότι το εφηβικό σύνδρομο από το οποίο πάσχω θα με συνοδεύει όσο διαρκεί η θνητή ζωή μου, μία ζωή που μέχρι στιγμής είναι… όμορφη.
Ωραίο πράγμα να είσαι συνειδητοποιημένος και να μην αφήνεις το παραμικρό να σε λυγίσει… να βλέπεις τη ζωή ποτήρι μισογεμάτο και κάθε μέρα να προσπαθείς για το καλύτερο για εσένα.. να πραγματοποιείς διαρκώς όνειρα και όταν αυτά εκπληρώνονται να φτιάχνεις καινούργια και να προσπαθείς και γι αυτά.


Γιατί τι άλλο είναι η ζωή πέρα από έναν καθημερνό αγώνα… θα έχει ήττες, θα έχει νίκες… αλλά όλα είναι ένα εκπληκτικό ταξίδι με πολλές εκπλήξεις και ανατροπές… Και ελπίζω να είμαι έτοιμη για τη συνέχεια…

ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η εξέλιξη στην αισθηματική λογοτεχνία

Μία σκέψη έχει τρυπώσει στο μυαλό μου και δεν μπορεί να φύγει. Πριν από λίγες ημέρες διάβασα ένα Άρλεκιν από τη δεκαετία του '90 και θύμωσα. Θύμωσα τόσο πολύ! Με γέμισε τοξικότητα και θλίψη και μαζί και ανακούφιση που επιτέλους έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε... την ιστορία. Θυμήθηκα τον λόγο για τον οποίο θέλησα να γράψω ιστορίες αγάπης και τι δεν μου άρεσε σ' αυτές που διάβαζα στα εφηβικά μου χρόνια. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άντρες-κυρίαρχοι-αφέντες και οι γυναίκες-παρθένες (στη συμπεριφορά)- υποτακτικές.  Άντρες που επέβαλαν το εγώ τους, έδιναν εντολές, δεν δέχονταν αντιρρήσεις, έλεγχαν το άβουλο θηλυκό με γοητεία και σεξ και σε όλες τις σελίδες κυριαρχούσε αυτή η τοξική αρρενωπότητα. Άντρες που χτυπούσαν το χέρι στο τραπέζι και έλεγαν "σκάσε" και μπορεί να έριχναν και καμία ελαφριά γιατί "έτσι είναι οι άντρες" και οι γυναίκες το θεωρούσαν αρρενωπό και σέξι και ποθητό και επιθυμητό.  Γυναίκες που νόμιζαν ότι είχαν προσωπικότητα αλλά η μόνη έγνοια ήταν να μην

ΠΟΥ ΠΑΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ;

Είναι ένα ερώτημα που το έχουμε κάνει όλοι. Ερωτευόμαστε σφόδρα έναν άνθρωπο κι ένα πρωί... το απόλυτο κενό... Προχωράμε στη ζωή μας σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος κάποτε σήμαινε τα πάντα για εμάς! Οπότε; Πού πάει τόσός έρωτας; Τόσα παράφορα συναισθήματα; Τόσα σ' αγαπώ για πάντα; Προσωπικά κατέληξα σε μία απάντηση. Απλώς πεθαίνει. Σβήνει και χάνεται. Εξατμίζεται. Ξεκινά με πάθος και φόρα για να καταλήξει ένα φάντασμα. Ο έρωτας, ναι πεθαίνει, αλλά αν πραγματικά αγαπάμε έναν άνθρωπο, ανεξαρτήτως της κατάληξης της σχέσης μας, απλώς συνεχίζουμε να αγαπάμε. Γιατί άλλωστε η αγάπη είναι ανιδιοτελής και μπορεί να υπάρξει σε πολλές μορφές. Αδερφική, πατρική, μητρική, φιλική, επαγγελματική... πόσες ακόμη μπορείτε να σκεφθείτε. Και φυσικά η αγάπη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε υπήρξαν τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Όταν η σχέση τελειώνει, ο έρωτας έχει τελειώσει προ πολλού, καθώς ως μοφή δεν διαρκεί σε όλη τη διάρκεια της σχέσης ούτε σε όλη τη διάρκεια της ζωής τ

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΟΥ... ΠΟΝΑΕΙ!

Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Από την άλλη, υπάρχει και το εκ διαμέτρου αντίθετο μότο "δεν θέλω να σε βλέπω συχνά, θέλω να μου λείπεις". Περί γούστου κολοκυθόπιτα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η απόσταση ενδυναμώνει τον έρωτα ούτε ότι τον αποδυναμώνει. Όταν τρελαίνεσαι για έναν άνθρωπο θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια, να τον ζεις, να τον αναπνέεις, να τον αγγίζεις, να είναι κάθε μέρα σαν την πρώτη φορά που τον είδες. Να έχεις ακόμη καρδιοχτύπι και αγωνία, λαχτάρα, πόθο, επιθυμία... Δεν είμαι από αυτές που θεωρούν ότι ο άλλος είναι δεδομένο όταν βλέπεστε συνέχεια, αλλά από εκείνες που ζουν τη στιγμή με τον αγαπημένο τους σαν να είναι η τελευταία. Σήμερα είστε μαζί, αύριο; Ανασφάλεια, θα μου πείτε. Μπορεί, τι να πω! Δεν έχω μάθει να βάζω ταμπέλες στο συναίσθημα ούτε ακολουθώ στρατηγική και σχέδιο... τυλίγματος. Αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι το λέω, το ζω... το ζω μέχρι μέσα στην ψυχή μου, κάτω από το πετσί μου και δεν χορταίνω...