Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Οι τροφές της ευτυχίας


Αν τρώγοντας ένα σοκολατάκι γίνεστε ευτυχείς και βλέπετε τον κόσμο με μεγαλύτερη αισιοδοξία δεν χρειάζεται να νιώθετε ενοχές ούτε να κατηγορείτε τον εαυτό σας ως κοιλιόδουλο.

Ερευνητές ανακάλυψαν ότι ορισμένες τροφές – μεταξύ των οποίων η σοκολάτα, οι φράουλες, διάφορα φρούτα του δάσους και το τσάι – περιέχουν ουσίες που έχουν παρόμοια χημική σύσταση με ένα γνωστό αντικαταθλιπτικό και άρα ενδέχεται να επενεργούν στον εγκέφαλο βελτιώνοντας τη διάθεση.
Η χημεία της γεύσης

Οι επιστήμονες εντόπισαν σε ορισμένες κοινές τροφές φυσικά συστατικά τα οποία παρουσιάζουν εκπληκτική, όπως τη χαρακτηρίζουν, ομοιότητα με το βαλπροϊκό οξύ, τη δραστική ουσία πολλών φαρμάκων που χορηγούνται για τη θεραπεία των διαταραχών της διάθεσης όπως η μανιοκαταθλιπτική διαταραχή, η διπολική διαταραχή ή άλλες ανάλογες καταστάσεις.
















«Χημικές ενώσεις που περιέχονται στη σοκολάτα, σε μια ποικιλία ειδών μούρων και σε τροφές με λιπαρά οξέα ωμέγα 3 έχουν δείξει θετικές επιδράσεις στη διάθεση» δήλωσε η Καρίνα Μαρτίνες-Μαγιόργκα του Εθνικού Αυτόνομου Πανεπιστημίου του Μεξικού (UNAM), επικεφαλής της μελέτης. «Από την πλευρά τους οι μελέτες μας δείχνουν ότι ορισμένα κοινά συστατικά της γεύσης τους είναι δομικά παρόμοια με το βαλπροϊκό οξύ».

Η ανακάλυψη έγινε στο πλαίσιο ενός μεγάλου προγράμματος για τον προσδιορισμό των περισσότερων από 1.700 χημικών ουσιών που καθορίζουν τη γεύση των πιο διαδεδομένων τροφών. Τα ευρήματα ανακοινώθηκαν στο 244ο συνέδριο της Αμερικανικής Χημικής Εταιρείας.



Θεραπεία στο πιάτο;


Στόχος των ερευνητών είναι να εντοπίσουν στα τρόφιμα χημικά συστατικά τα οποία θα μπορούσαν να μετριάσουν τις διαταραχές της διάθεσης, να συμβάλουν στη διατήρηση της νοητικής υγείας και να καθυστερήσουν την απώλεια της μνήμης. Από αυτή την άποψη, το εύρημα θεωρείται σημαντικό.

«Η πληθώρα στοιχείων ότι χημικές ουσίες στη σοκολάτα, στα μύρτιλα, στα σμέουρα, στις φράουλες, στο τσάι και σε ορισμένες άλλες τροφές μπορούν πράγματι να ενισχύουν τη διάθεση ενθαρρύνει την αναζήτηση και άλλων ρυθμιστών της διάθεσης στις τροφές» τόνισε η κυρία Μαρτίνες-Μαγιόργκα. Πρόσθεσε δε ότι, μετά την ανάλυση των δεδομένων, επόμενος στόχος της ομάδας της είναι να περάσει στην πειραματική δοκιμή των ευρημάτων.

Το τελικό αποτέλεσμα, όπως επεσήμανε η ερευνήτρια, ίσως να είναι η σύσταση ειδικών διαιτολογίων για τη βελτίωση της διάθεσης ή η ανάπτυξη νέων συμπληρωμάτων διατροφής.

Μέχρι τότε όμως, όπως έσπευσε να τονίσει, όσοι παρουσιάζουν σοβαρές διαταραχές θα πρέπει να έχουν υπόψη ότι το να τρώνε απλώς τροφές που φαίνονται να επιδρούν θετικά στη διάθεση δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση υποκατάστατο της θεραπείας με αντικαταθλιπτικά που τους έχει χορηγήσει ο γιατρός τους.

ΠΗΓΗ: tovima.gr

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η εξέλιξη στην αισθηματική λογοτεχνία

Μία σκέψη έχει τρυπώσει στο μυαλό μου και δεν μπορεί να φύγει. Πριν από λίγες ημέρες διάβασα ένα Άρλεκιν από τη δεκαετία του '90 και θύμωσα. Θύμωσα τόσο πολύ! Με γέμισε τοξικότητα και θλίψη και μαζί και ανακούφιση που επιτέλους έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε... την ιστορία. Θυμήθηκα τον λόγο για τον οποίο θέλησα να γράψω ιστορίες αγάπης και τι δεν μου άρεσε σ' αυτές που διάβαζα στα εφηβικά μου χρόνια. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άντρες-κυρίαρχοι-αφέντες και οι γυναίκες-παρθένες (στη συμπεριφορά)- υποτακτικές.  Άντρες που επέβαλαν το εγώ τους, έδιναν εντολές, δεν δέχονταν αντιρρήσεις, έλεγχαν το άβουλο θηλυκό με γοητεία και σεξ και σε όλες τις σελίδες κυριαρχούσε αυτή η τοξική αρρενωπότητα. Άντρες που χτυπούσαν το χέρι στο τραπέζι και έλεγαν "σκάσε" και μπορεί να έριχναν και καμία ελαφριά γιατί "έτσι είναι οι άντρες" και οι γυναίκες το θεωρούσαν αρρενωπό και σέξι και ποθητό και επιθυμητό.  Γυναίκες που νόμιζαν ότι είχαν προσωπικότητα αλλά η μόνη έγνοια ήταν να μην

ΠΟΥ ΠΑΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ;

Είναι ένα ερώτημα που το έχουμε κάνει όλοι. Ερωτευόμαστε σφόδρα έναν άνθρωπο κι ένα πρωί... το απόλυτο κενό... Προχωράμε στη ζωή μας σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος κάποτε σήμαινε τα πάντα για εμάς! Οπότε; Πού πάει τόσός έρωτας; Τόσα παράφορα συναισθήματα; Τόσα σ' αγαπώ για πάντα; Προσωπικά κατέληξα σε μία απάντηση. Απλώς πεθαίνει. Σβήνει και χάνεται. Εξατμίζεται. Ξεκινά με πάθος και φόρα για να καταλήξει ένα φάντασμα. Ο έρωτας, ναι πεθαίνει, αλλά αν πραγματικά αγαπάμε έναν άνθρωπο, ανεξαρτήτως της κατάληξης της σχέσης μας, απλώς συνεχίζουμε να αγαπάμε. Γιατί άλλωστε η αγάπη είναι ανιδιοτελής και μπορεί να υπάρξει σε πολλές μορφές. Αδερφική, πατρική, μητρική, φιλική, επαγγελματική... πόσες ακόμη μπορείτε να σκεφθείτε. Και φυσικά η αγάπη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε υπήρξαν τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Όταν η σχέση τελειώνει, ο έρωτας έχει τελειώσει προ πολλού, καθώς ως μοφή δεν διαρκεί σε όλη τη διάρκεια της σχέσης ούτε σε όλη τη διάρκεια της ζωής τ

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΟΥ... ΠΟΝΑΕΙ!

Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Από την άλλη, υπάρχει και το εκ διαμέτρου αντίθετο μότο "δεν θέλω να σε βλέπω συχνά, θέλω να μου λείπεις". Περί γούστου κολοκυθόπιτα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η απόσταση ενδυναμώνει τον έρωτα ούτε ότι τον αποδυναμώνει. Όταν τρελαίνεσαι για έναν άνθρωπο θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια, να τον ζεις, να τον αναπνέεις, να τον αγγίζεις, να είναι κάθε μέρα σαν την πρώτη φορά που τον είδες. Να έχεις ακόμη καρδιοχτύπι και αγωνία, λαχτάρα, πόθο, επιθυμία... Δεν είμαι από αυτές που θεωρούν ότι ο άλλος είναι δεδομένο όταν βλέπεστε συνέχεια, αλλά από εκείνες που ζουν τη στιγμή με τον αγαπημένο τους σαν να είναι η τελευταία. Σήμερα είστε μαζί, αύριο; Ανασφάλεια, θα μου πείτε. Μπορεί, τι να πω! Δεν έχω μάθει να βάζω ταμπέλες στο συναίσθημα ούτε ακολουθώ στρατηγική και σχέδιο... τυλίγματος. Αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι το λέω, το ζω... το ζω μέχρι μέσα στην ψυχή μου, κάτω από το πετσί μου και δεν χορταίνω...