ΕΛΕΝΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Έ βλεπα μια σειρά και λέει ο ήρωας: "Μάλλον συμβαίνει σε όλους να αγαπούν σε λάθος στιγμή..." Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε όλους. Ξέρω ότι συμβαίνει. Συχνά αναρωτιέμαι για τις συγκυρίες και τον συγχρονισμό στον έρωτα. Έφτασα στο σημείο να εξηγώ τις καταστάσεις μοιρολατρικά: δεν ήταν να γίνει. Αλλά από την άλλη επαναστατώ και λέω ότι όποιος θέλει να το ζήσει θα βρει τον τρόπο, θα κάνει τον κόσμο άνω κάτω και θα φροντίσει να συμβεί, θα κάνει το λάθος σωστό, θα βρει τον τρόπο... Και μετά σκέφτομαι πόσο ουτοπικό είναι για τη σημερινή εποχή να περιμένουμε από τους συμβιβασμένους να σπάσουν προσωπικά όρια και να ομολογήσουν συναισθήματα... Αυτό που σίγουρα εύχομαι είναι να ζήσουμε όλοι την αγάπη που μας οφείλει αυτή η ζωή τη σωστή στιγμή και με τον σωστό άνθρωπο...

  Στην αφιέρωση του Nitya θα δείτε πως γράφω το απόφθεγμα της Emmanuelle Arsan, "Μια αιώνια αγάπη μπορεί να διαρκέσει μια νύχτα, γιατί η αιωνιότητα δεν είναι αυτή που κάνει τη διάρκεια, αλλά που καταργεί τη διάρκεια". Βλέπετε εντελώς τυχαία θέλησα τη χρονιά του 8, του αριθμού της αιωνιότητας, να μοιραστώ μαζί σας μια ιστορία για έναν αιώνιο έρωτα. Να αναλύσω την έννοια του αιώνιου στον έρωτα, να σας πω πως οι μεγάλοι έρωτες γεννιούνται σε μια στιγμή, υπάρχουν για λίγο και διαρκούν... για πάντα. Ακριβώς την ίδια αντίληψη μεταφέρει και ο Νίκος Καζαντζάκης που έλεγε πως η αιωνιότητα είναι ποιότητα, δεν είναι ποσότητα, αυτό είναι το μεγάλο, πολύ απλό μυστικό... Γιατί σας τα λέω τώρα αυτά... Σε μια εποχή που ποινικοποιεί το συναίσθημα λες και είναι ελάττωμα ή παράπτωμα, συνεχώς ακούω ότι δεν χρειάζεται να μιλάω γι' αυτό, να γράφω τις σκέψεις μου, να κάνω κατάθεση ψυχής, να μοιράζομαι συναισθήματα ή κομμάτια μου. Έχω μάθει στα social media να κρατάω πολλά πράγματα για τον εαυτό...

Το 2024 ήταν ένα έτος που δοκίμασε το σθένος και τις αντοχές. Ένα έτος γεμάτο απώλειες και προσωπικές τραγωδίες. Τρεις άντρες λάτρεψα στη ζωή μου, και τους τρεις τους έχασα μέσα σε έξι μήνες... Και το τελευταίο εξάμηνο έχει γίνει μια προσπάθεια επιβίωσης και επούλωσης των πιο βαθιών τραυμάτων.  Έχω μάθει να πέφτω, να ραγίζω, να σπάω. Και πάντα ενώνω τα κομμάτια και σηκώνομαι πιο δυνατή. Αυτήν τη φορά ούτε το απόλυτο καταφύγιό μου, η συγγραφή, κατάφερε να με βοηθήσει. Όπως σηκώνομαι νιώθω άδεια... Έχασα ό,τι αγάπησα περισσότερο. Έχασα ζωή, έχασα το αιώνιό μου, έχασα τη λάμψη. Έχασα... Αυτήν τη λέξη προσπαθώ να διαχειριστώ και κυρίως το ζέον τραύμα που έχει χαράξει στην καρδιά μου. Χάθηκαν οι σταθερές μου. Η διάσπαση προσοχής έγινε μόνιμος συνοδός της καθημερινότητάς μου. Το πένθος αναπόσπαστο μέρος της ζωής μου. Και μετά έχασα τον έρωτα. Κενό. Εκείνος δεν υπάρχει, εκείνος που υπήρξε η έμπνευση πίσω από τις λέξεις μου, ο άνεμος στα φτερά μου, εκείνος που μαζί ζήσαμε αιώνιες στιγμές έ...

Μεῖνε μαζί μου πάντα – πάρε ὅποια μορφή θὲς – τρέλανέ με! ᾿Αλλὰ μὴ μ' ἀφήσεις σ' αὐτὴ τὴν ἄβυσσο ὅπου δὲν μπορῶ νὰ σὲ βρῶ! Θεέ μου! Δὲν μπαίνει σὲ λόγια! Δὲν μπορῶ νὰ ζήσω χωρὶς τὴ ζωή μου! Δὲν μπορῶ νὰ ζήσω χωρὶς τὴν ψυχή μου! Χίθκλιφ - Ανεμοδαρμένα Ύψη Έρχονται στιγμές σ' αυτήν τη σκληρή ζωή που άθελά σου γίνεσαι το τραγικό πρόσωπο ενός άγραφου δράματος. Στιγμές που η τέχνη φαντάζει άχρωμη μπροστά στην πραγματικότητα. Στιγμές που οι λέξεις χάνουν την ουσία τους. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να χάσεις έναν άνθρωπο, αλλά ο θάνατος είναι ο οριστικός, είναι ένα ξερίζωμα, είναι το αναγκαστικό. Ποτέ δεν θα το φανταζόμουν ότι θα γινόμουν εγώ εκείνη που θα έπρεπε να προχωρήσω παράλληλα και μόνη μου σ' αυτόν τον άψυχο κόσμο που μου κλέβει ανάσες και όνειρα.Ένας κόσμος που μου θυμίζει πόσο άδειος είναι χωρίς την αίσθησή σου. Είναι διαφορετικό να ξέρω ότι εσύ κι εγώ υπάρχουμε σε διαφορετικά μέρη της γης, αλλά είσαι εκεί... είσαι εδώ... είσαι... υπάρχεις.   Και τώρα τι; Τι; Πόσο θυμώνω...

  Τις τελευταίες εβδομάδες μία σκέψη έχει τρυπώσει στο μυαλό μου. Μια σκέψη που την έκανα και χρόνια πριν, αλλά τελευταία επανήλθε. Σκεφτόμουν που λέτε ότι πολλούς ανθρώπους θα συναντήσουμε στη διάρκεια της δημόσιας ζωής μας, πολλούς θα γνωρίσουμε, ελάχιστους θα έχουμε κοντά μας και με ακόμη λιγότερους θα χτίσουμε πραγματικές φιλίες. Εκεί στο μεταίχμιο της γνωριμίας και της φιλίας είναι που κρίνονται όλα, αν η σχέση θα προχωρήσει σε κάτι βαθύτερο ή θα παραμείνει μία γνωριμία που στη διάρκεια του χρόνου θα ξεθωριάσει. Αυτό λοιπόν σκεφτόμουν, αυτούς τους ανθρώπους που αποφασίσαμε να τους βάλουμε στον στενό περίγυρο, να μην τους θεωρήσουμε φίλους. Ανοίγεις την καρδιά σου, προσφέρεις ανιδιοτελώς... τα πάντα, χωρίς να περιμένεις τίποτα, χαρίζεις χρόνο, αγάπη, σεβασμό, συμβουλές, στήριξη, βοήθεια. Και ως ανταπόδοση; Όχι, δεν χρειάζονται ανταποδόσεις, όχι με την έννοια που μπορεί κάποιος να το αντιληφθεί. Μία ανταπόδοση ο καθένας που έχει λάβει όλα τα προαναφερθέντα μπορεί να προσφέρει. Κ...

Ο θάνατος ενός πολυαγαπημένου προσώπου είναι βαρύ, συναισθηματικό φορτίο. Αφήνει ανεπούλωτες πληγές και βαθύ τραύμα. Όταν πέθανε ο πατέρας μου πριν από τρεις μήνες, κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι τώρα ήρθε η ώρα να ωριμάσω. Δεν ξέρω αν βοηθάει ο θάνατος ενός γονιού στην ωρίμαση, αλλά σίγουρα είναι τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητα, στη ζωή σου. Ανατρέπει τις ισορροπίες σου και τη συναισθηματική σου σταθερότητα. Δημιουργείται μία νέα πραγματικότητα στην οποία πρέπει να αντεπεξέλθεις και να προσαρμοστείς. Και πέραν όλων των άλλων είναι η θλίψη και το πένθος που πρέπει να διαχειριστείς. Φορτίο ασήκωτο να πάρει. Εκεί που τη μια στιγμή χαμογελάς ή και γελάς με κάτι πραγματικά αστείο, εκεί βυθίζεσαι σε μια απαράμιλλη απελπισία. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης και συνειδητοποίησης. Οι περισσότεροι λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ο χρόνος δεν γιατρεύει... τουλάχιστον όχι το τραύμα της απώλειας, μιας απώλειας που όσο τη συνειδητοποιείς τόσο περισσό...

Κάποτε ένας πολυ αγαπημένος μου άνθρωπος μου είχε πει ότι ο θάνατος είναι το μόνο βέβαιο καθώς ούτε η γέννηση είναι δεδομένη. Η αλήθεια είναι ότι τον είχα κοιτάξει κάπως στραβά όταν μου το είπε, αλλά αντιλήφθηκα αμέσως τη σκέψη του και την πραγματικότητα που έκρυβε η κυνική, για εμένα, διαπίστωσή του Για περισσότερα από είκοσι χρόνια, οδηγώντας στη δουλειά μου, περνώ έξω από το ΚΑΤ. Και κάθε μέρα, αυτό που σκέφτομαι είναι ότι είμαστε τυχεροί που είμαστε απέξω, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αρκετοί ειναι εκείνοι που ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά καθημερινά σ' ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου, έχω ανανεώσει τη θεωρία μου σχετικά με τη ζωή μας και το πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε που συνεχίζουμε όρθιοι τον καθημερινό αγώνα. Ο πόνος από τον χαμό του πατέρα μου είναι αβάσταχτος. Προσπαθείς να παρηγορηθείς επικαλούμενος χίλιες δικαιολογίες: ότι ειναι καλύτερο ένας καρκινοπαθής να φεύγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα αν είναι να ταλαιπωρείται χρόνι...

57 χρόνια κοινής πορείας. 50 χρόνια γάμου. Μια ζωή και μια αιωνιότητα μαζί. Ειναι κάποιοι έρωτες που ξεπερνούν τον θάνατο, είναι κάποιοι έρωτες προορισμένοι να γράψουν ιστορία. Είναι κάποιοι έρωτες που νικούν τον χρόνο, νικούν ακόμη και το φθαρτό της ανθρώπινης ύπαρξης.  Μόνο κάποιοι εκλεκτοί είναι τυχεροί για να ζήσουν τέτοιον έρωτα. Χρόνια πολλά στο μισό της αιωνιότητας, που άφησες πίσω. Έως ότου τα δύο μισά ενωθούν στο απόλυτο ένα ξανά.

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου, που όλα όσα έχεις ζήσει, απώλειες, απογοητεύσεις, απορρίψεις, πληγές, αλλά και χαρές, έρωτες επιτυχίες, γιορτές, να γεννήσουν τέτοια συναισθήματα μέσα σου, που να κάνουν επιτακτική την ανάγκη για ένα τελικό ξεκαθάρισμα. Να αγαπάς τελικά μόνο αυτούς που σε αγαπούν ειλικρινά και με πράξεις, να αποκλείσεις οριστικά τους υποκριτές και συμφεροντολόγους, να ξεχάσεις όσους σε πλήγωσαν, να κρατήσεις κοντά σου μόνο όσους στάθηκαν όρθιοι δίπλα σου σε λιακάδα και καταιγίδα. Φταίει ο ανάδρομος, φταίει το ζώδιο, φταίνε οι πλανήτες, φταίει το τραγικό δίσεκτο, φταίει ότι πλησιάζουν τα γενέθλιά μου; Δεν ξέρω! Μπορεί να φταίει ο ίδιος μου ο εαυτός. Αλλά, πραγματικά, είμαι σε μια στιγμή -και ίσως και μια ηλικία- που πλέον κουράστηκα με τα ψεύτικα λόγια και χαμόγελα, τις δημόσιες σχέσεις και τη ματαιοδοξία. Και κυρίως κουράστηκα με το ψέμα και την αχαριστία, που όσο κι αν προσπαθώ να ξεχνώ και να αδιαφορώ, συνεχώς επανέρχονται πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα στη μ...

Καθώς συμπληρώνεται ένας μήνας από τον θάνατο του πατέρα μου σκέφτομαι αυτό που συνηθίζω να λέω όλη μου τη ζωή.  Να γεύεσαι την κάθε μέρα, την κάθε ώρα, το κάθε λεπτό. Να απολαμβάνεις τις στιγμές σου. Να μην ξεχνάς να λες σ' αγαπώ σ' αυτούς που πραγματικά αγαπάς, να μην αναλώνεσαι σε τοξικούς ανθρώπους και καταστάσεις, να μην διστάζεις να δείχνεις το συναίσθημά σου.  Να ζεις, να ζεις, να ζεις... Ο πατέρας μου έφυγε αναπάντεχα γρήγορα. Ένας άνθρωπος που λάτρευε τη ζωή, την έστιβε. Έλεγε ότι θα σπάσει το φράγμα του χρόνου και θα έφευγε στα 150 του. Δεν τα κατάφερε. Ο καρκίνος αποδείχθηκε πιο δυνατός. Αλλά έλεγε πως η ζωή θέλει δύναμη και αγάπη... Και έφυγε ευτυχισμένος γιατί έκανε αυτό που ήθελε, πραγματοποίησε όλα τα όνειρά του, έζησε δυνατά και αγάπησε! Και κυρίως αγαπήθηκε. Υπήρξε πρότυπο, υπήρξε καθοδηγητής, υπήρξε συμβουλάτορας αλλά κυρίως υπάρχει μέσα στις καρδιές μας και αυτό που θα μείνει πάντα είναι η αγάπη που γενναιόδωρα σκορπούσε ακόμη και σ' αυτούς που δεν άξιζαν...

Εμφύλιος σπαραγμός για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι. Η προσβολή των χριστιανών, η υπεράσπιση από τους άθεους, οι εικόνες ντροπής, οι μεγαλειώδεις στιγμές. Ομολογώ ότι όταν διάβαζα το δελτίο Τύπου των διοργανωτών για την τελετή περίμενα κάτι πιο... μεγαλοπρεπές, δυναμικό, επιβλητικό, αξεπέραστο. Όταν όμως παρακολούθησαν την τελετή, ένιωσα ότι μου λείπουν πολλά κομμάτια από την κουλτούρα και τον πολιτισμό, από την επαναστατική Γαλλία. Χάρηκα με τη συμπερίληψη, με την προσπάθεια προβολής της ισότητας και της ελευθερίας των επιλογών, αλλά υπήρξε μια υπερβολή στο να επιβάλουν μόνο τις ερωτικές επιλογές. Η προβολή της ΛΟΑΤ+ κοινότητας εμένα με προσέβαλε ως άνθρωπο και όχι ως μέλος της κοινότητας με τον τρόπο που έγινε καθώς προβλήθηκε μόνο μία λάγνα και χυδαία εικόνα με τρίο, με τη Γιορτή των Θεών ή τον Μυστικό Δειπνο ή ό,τι άλλο τελικά ηταν αυτό. Δεν προσβλήθηκα από το drag show ως χριστιανή, ούτε καν το παραλλήλισα με τον Μυστικό Δειπνο. Αλλά ήταν γενικώς ενα κακόγου...

 Κάποια αντίο πονάνε περισσότερο. Κάποια αντίο φαντάζουν αδιανόητα. Καποια αντίο πιστεύεις ότι δεν θα τα ζήσεις ποτέ. Ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή. Πώς γράφεις το αντίο όταν δεν το έχεις συνειδητοποιήσει καν; Το χαράσσεις μέσα σου, το βροντοφωνάζει η ψυχή σου, το ανασαίνουν τα χείλη σου; Ίσα μόνο να το ακούσεις εσύ γιατί φοβάσαι ότι αν ακουστεί δυνατά θα γίνει πραγματικότητα... Κι όμως είναι πραγματικότητα. Μια ήταν η αιτία διαφωνίας μας: Όταν φορούσα μαύρα, συνεχώς δηλαδή. Ένας άνθρωπος όλο φως και χαμόγελο, αγάπη και καλοσύνη. Και δεν άντεχε να βλεπει τα μαύρα. Ήταν το μισητό του χρώμα. Δεν είσαι εσύ σκοτεινός άνθρωπος, μου έλεγε, μην φοράς μαύρα, με ανατριχιάζει. Το πένθος είναι χρώμα που κουβαλάς στην καρδιά, όχι στα ρούχα, έλεγα, αλλά σταμάτησα να φοράω μαύρα όσο καιρό εκείνος ήθελε να βλέπει την αντανάκλαση του φωτός του, της ύπαρξής του, της ψυχής του. Μόνο χρώμα... Διάλεξε μία σημαδιακή ημέρα για να φύγει. Αφού έζησε όλη την αιωνιότητά του σ' αυτήν τη ζωή, επέλεξε να αφ...

Bell Blog: Nitya, για πάντα: Μια επική ιστορία αγάπης που σπά... :   Αυτό το καλοκαίρι η #1 συγγραφέας αισθηματικής λογοτεχνίας, η Έλενα Αντωνίου , μας παίρνει από το χέρι και μας ταξιδεύει μέχρι τη μυστηριώ...

  Ξέρετε, όταν με υποτιμούν για κάτι που πέτυχα λέγοντας "σιγά!" απαντώ, "καν' το". Κάτι σαν το σύνθημα της Nike ενα πράγμα. Βλέποντας λοιπόν όλα τα κακεντρεχή σχόλια για την Έλενα Παπαρίζου, που κατάφερε μόνο με αυθεντικό ταλέντο, εξαιρετική σκηνική παρουσία, αξιοπρεπέστατη εμφάνιση και στιβαρή προσωπικότητα να κάνει την Ευρώπη να παραμιλάει το 2005, τους απαντώ, καν' τε το! Αυτό που έκανε πριν από 19 χρόνια, και συνεχίζει να κάνει μέχρι σήμερα! Να λάμπει και να ανεβαίνει όλο και πιο ψηλά! Είτε είναι 50 είτε 70 κιλά! Είτε 25 είτε 40 χρόνων. Ορίστε, λοιπόν. Άντε να σας δούμε! https://www.instagram.com/p/C6wwmnrCVJT/ Και κάτι άλλο γι αυτούς που λένε ότι η Eurovision είναι ένα πανηγυρι και μια χαρά είναι αυτά που στέλνουμε γι' αυτο το επίπεδο... Δεν έχω δει πανηγύρι να κερδίζει τον διαγωνισμό όμως. Για γέλιο και για καφενείο μια χαρά είναι. Οι κορυφές όμως θέλουν και κάτι περισσότερο από κλαπατσίμπανα και τουπέ. Αυθεντικούς καλλιτέχνες!

Πρόσφατα είχα μια συζήτηση μ' έναν φίλο από την Ισπανία. Μιλούσαμε για τα προηγούμενα και τα επόμενα εκδοτικά μου σχέδια. Απόρησε γιατί δεν γράφω για Έλληνες. Σκέφτηκα την παρατήρησή του και απάντησα ότι η συμπεριφορά των Ελλήνων ανδρών απέναντι στις γυναίκες δεν είναι σωστή, ότι οι Έλληνες έχουν χαλάσει πολύ και δυστυχώς δεν είναι άντρες που εμπνέουν. Και αυτό δεν είναι προσωπική παρατήρηση, αλλα δυστυχώς επιβεβαιώνεται διαρκώς από τα φαινόμενα γύρω μας. Υπήρξα σε λάθος σχέσεις, με λάθος ανθρώπους, που ζήλευαν, που υποτιμούσαν, που μείωναν. Έχω δεχθεί λεκτική κακοποίηση του τύπου "πώς είσαι έτσι;", "η προσωπικότητά σου φταίει", "απορώ που έχεις και άποψη". Και ευτυχώς ήμουν τόσο σκληρή και δυνατή που απλώς αδιαφόρησα και προχώρησα παραμένοντας ανεπηρέαστη. Συνεργάστηκα επαγγελματικά με άντρες που με παρενόχλησαν, με προσέβαλαν, με εκφόβισαν, με υποβάθμισαν. Ακόμη και στα social media δέχομαι καθημερινά παρενόχληση από άσχετους που θεωρητικά είναι διαδ...

Ζούμε σε μια χώρα -τη μόνη θα έλεγα- που κάθε φορά γκρινιάζουμε -για τα πάντα, αλλά κυρίως- για συγκεκριμένες Παγκόσμιες Ημέρες. Αυτές που μας ενοχλούν περισσότερο είναι η Ημέρα των Ερωτευμένων και η Ημέρα της Γυναίκας. Εκτός του ότι θα επρεπε να μας προβληματίσει η ανάγκη να καθιερωθούν αυτές οι ημέρες ως παγκόσμιες, θα έπρεπε να μας προβληματίσει περισσότερο η λογική του "εγώ δεν γιορτάζω". Έχουμε τόσο φόβο να δείξουμε συναίσθημα και αποκηρύσσουμε τη Γιορτή του Άγιου Βαλεντίνου; Φοβόμαστε γενικώς; Δεν το έχω καταλάβει. Ας αφήσουμε την εμπορική διάσταση της ημέρας. Ας μπούμε στην ουσία. Είναι ξενόφερτη γιορτή; Μην τη γιορτάζεις. Γιόρτασε τη 13η Φεβρουαρίου, των Ακύλλα και Πρίσκιλλας αποστόλων, που είναι το ζευγάρι των αγίων της ορθοδοξίας. Ναι, υπάρχει και αυτό. Αλλά σταμάτα να είσαι τόσο γκρίζος και αφοριστικός. Και προσπάθησε να αντιληφθείς την ανάγκη που επέβαλε την καθιέρωση της ημέρας του έρωτα! Και πάμε στην Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας . Δεν είναι γιορτή. Αλλά είναι απόδο...

Nunca lo creí y siempre insistí en lo contrario cuando me decían que el tiempo es el mejor médico para la herida del amor traicionado. Es tan extraño cómo se desvanece la memoria, cómo se desvanece la sensación de dolor, cómo se disuelve la fantasía del sueño. Todo un pasado lejano que ya no te toca. Palabras, promesas, votos... Un eco olvidado en el paso del tiempo. Formas, respiraciones, toques... Una sensación anticuada Imágenes, momentos, sentimientos... Un recuerdo desvanecido Eso es lo que merecíamos. Tal vez... Tal vez no tuvimos el corazón para vivirlo. Tal vez no fuimos lo suficientemente valientes para vencer el tiempo, el dolor. No estábamos listos para reclamar nuestra propia eternidad. Y al final, nos quedamos con el dolor y la soledad... Una vez. Más. Ahora. Finalmente

Ποτέ δεν το πίστευα και πάντα επέμενα για το αντίθετο όταν μου έλεγαν ότι ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος γιατρός για την πληγή του προδομένου έρωτα. Είναι τόσο περίεργο πως ξεθωριάζει η ανάμνηση, πώς χάνεται η αίσθηση της οδύνης, πώς διαλύεται η ονειροφαντασία. Όλα ένα μακρινό παρελθόν που πλέον δεν σ' αγγίζει. Λόγια, υποσχέσεις, όρκοι... Μια ηχώ ξεχασμένη στο πέρασμα του χρόνου Μορφές, ανάσες, αγγίγματα... Μια ξεπερασμένη αίσθηση Εικόνες, στιγμές, συναισθήματα... Μια ξεθωριασμένη ανάμνηση Αυτό μας άξιζε. Ίσως... Ίσως δεν είχαμε την καρδιά να το ζήσουμε. Ίσως δεν ήμασταν αρκετά γενναίοι για να νικήσουμε τον χρόνο, τον πόνο. Δεν ήμασταν έτοιμοι να διεκδικήσουμε τη δική μας αιωνιότητα. Και τελικά έμειναν ο πόνος και η μοναξιά... Κάποτε. Πλέον. Πια. Τέλος