Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μία από αυτές τις μέρες

Δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες, εντάξει, όλοι το λέμε. Αλλά όταν είναι μία από ΑΥΤΕΣ τις μέρες απλώς αφήνεσαι. Οδηγούσα μιάμιση ώρα, άκουγα Πλούταρχο -ναι καλά διαβάζετε - Πλούταρχο, Δωσ' μου πίσω την καρδιά μου και έκλαιγα, έκλαιγα, έκλαιγα. Γιατί; Όλα δεν είναι θεωρητικά καλά; Αυτό το θεωρητικά με ενοχλεί...

Η δουλειά μου είναι στον αέρα, τα οικονομκά μου... ευτυχώς δεν με έχουν συλλάβει ακόμη για χρέη, τα συναισθηματκά μου... Εκεί που λυγίζω, εκεί που βυθίζομαι στη μοναξιά και την απόγνωση, εκεί μία αγκαλιά με γεμίζει συναισθήματα, με γεμίζει λαχτάρα και λατρεία, ένα φιλί με πλημυρίζει ευτυχία κι ένα βλέμμα με κάνει να αισθάνομαι ολοκληρωμένη... Αλλά είναι αρκετό... Ο άνθρωπος όσο κι αν έχει πάντα ζητάει περισσότερα.


Ξέρω τι φταίει... Η έλλειψη πίστης... Η υπομονή. Είναι λέξη κλειδί, αλλά δεν την έχω μάθει, αλλά η έλλειψη πίστης πραγματικά με σκοτώνει. Πώς μπορώ να μην πιστεύω; Πώς μπορώ να χάνω την πίστη μου; Είμαι τόσο αδύναμη;

Όχι, δεν είμαι. Είναι απλώς μία από αυτές τις ημέρες. Μπορεί όλα να φαίνονται γκρίζα ή και μαύρα ακόμη, αλλά απλώς ξεχνάω να κοιτάξω ψηλά και να δω το ουράνιο τόξο... ακόμη και τα αστέρια, χιλιάδες, εκατομμύρια να λάμπουν στον ουρανό... Κάθε ένα από αυτά κρατά πολλές ευχές και ακόμη περισσότερες ελπίδες!

Καλό βράδυ

Έλενα Αντωνίου

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η εξέλιξη στην αισθηματική λογοτεχνία

Μία σκέψη έχει τρυπώσει στο μυαλό μου και δεν μπορεί να φύγει. Πριν από λίγες ημέρες διάβασα ένα Άρλεκιν από τη δεκαετία του '90 και θύμωσα. Θύμωσα τόσο πολύ! Με γέμισε τοξικότητα και θλίψη και μαζί και ανακούφιση που επιτέλους έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε... την ιστορία. Θυμήθηκα τον λόγο για τον οποίο θέλησα να γράψω ιστορίες αγάπης και τι δεν μου άρεσε σ' αυτές που διάβαζα στα εφηβικά μου χρόνια. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άντρες-κυρίαρχοι-αφέντες και οι γυναίκες-παρθένες (στη συμπεριφορά)- υποτακτικές.  Άντρες που επέβαλαν το εγώ τους, έδιναν εντολές, δεν δέχονταν αντιρρήσεις, έλεγχαν το άβουλο θηλυκό με γοητεία και σεξ και σε όλες τις σελίδες κυριαρχούσε αυτή η τοξική αρρενωπότητα. Άντρες που χτυπούσαν το χέρι στο τραπέζι και έλεγαν "σκάσε" και μπορεί να έριχναν και καμία ελαφριά γιατί "έτσι είναι οι άντρες" και οι γυναίκες το θεωρούσαν αρρενωπό και σέξι και ποθητό και επιθυμητό.  Γυναίκες που νόμιζαν ότι είχαν προσωπικότητα αλλά η μόνη έγνοια ήταν να μην
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΠΟΥ ΠΑΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ;

Είναι ένα ερώτημα που το έχουμε κάνει όλοι. Ερωτευόμαστε σφόδρα έναν άνθρωπο κι ένα πρωί... το απόλυτο κενό... Προχωράμε στη ζωή μας σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος κάποτε σήμαινε τα πάντα για εμάς! Οπότε; Πού πάει τόσός έρωτας; Τόσα παράφορα συναισθήματα; Τόσα σ' αγαπώ για πάντα; Προσωπικά κατέληξα σε μία απάντηση. Απλώς πεθαίνει. Σβήνει και χάνεται. Εξατμίζεται. Ξεκινά με πάθος και φόρα για να καταλήξει ένα φάντασμα. Ο έρωτας, ναι πεθαίνει, αλλά αν πραγματικά αγαπάμε έναν άνθρωπο, ανεξαρτήτως της κατάληξης της σχέσης μας, απλώς συνεχίζουμε να αγαπάμε. Γιατί άλλωστε η αγάπη είναι ανιδιοτελής και μπορεί να υπάρξει σε πολλές μορφές. Αδερφική, πατρική, μητρική, φιλική, επαγγελματική... πόσες ακόμη μπορείτε να σκεφθείτε. Και φυσικά η αγάπη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε υπήρξαν τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Όταν η σχέση τελειώνει, ο έρωτας έχει τελειώσει προ πολλού, καθώς ως μοφή δεν διαρκεί σε όλη τη διάρκεια της σχέσης ούτε σε όλη τη διάρκεια της ζωής τ
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΟΥ... ΠΟΝΑΕΙ!

Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Από την άλλη, υπάρχει και το εκ διαμέτρου αντίθετο μότο "δεν θέλω να σε βλέπω συχνά, θέλω να μου λείπεις". Περί γούστου κολοκυθόπιτα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η απόσταση ενδυναμώνει τον έρωτα ούτε ότι τον αποδυναμώνει. Όταν τρελαίνεσαι για έναν άνθρωπο θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια, να τον ζεις, να τον αναπνέεις, να τον αγγίζεις, να είναι κάθε μέρα σαν την πρώτη φορά που τον είδες. Να έχεις ακόμη καρδιοχτύπι και αγωνία, λαχτάρα, πόθο, επιθυμία... Δεν είμαι από αυτές που θεωρούν ότι ο άλλος είναι δεδομένο όταν βλέπεστε συνέχεια, αλλά από εκείνες που ζουν τη στιγμή με τον αγαπημένο τους σαν να είναι η τελευταία. Σήμερα είστε μαζί, αύριο; Ανασφάλεια, θα μου πείτε. Μπορεί, τι να πω! Δεν έχω μάθει να βάζω ταμπέλες στο συναίσθημα ούτε ακολουθώ στρατηγική και σχέδιο... τυλίγματος. Αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι το λέω, το ζω... το ζω μέχρι μέσα στην ψυχή μου, κάτω από το πετσί μου και δεν χορταίνω...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα