Έχω να το λέω... κάποιοι γεννιούνται για να είναι μόνοι... δεν είμαστε όλοι για όλα! Το πιστεύω ακράδαντα όχι μόνο ότι ισχύει, αλλά κυρίως ότι εφαρμόζεται μια χαρά και ειδικώς στη δική μου περίπτωση. Κάθε στιγμή της ζωής μου είναι απόλυτα μοναχική άλλοτε κατ' επιλογή κι άλλοτε επιβεβλημένη. Ίσως φταίνε οι επιλογές μου καθώς πάντα διάλεγα άνδρες που ήξερα μέσα μου -και έξω μου- ότι δεν υπήρχε κανένα μέλλον μαζί τους, ότι αυτός δεν είναι ο άνδρας της ζωής μου, ότι πρόκειται για έναν περαστικό.
Απλώς έπρεπε να ζήσω Χ πράγματα για την εμπειρία. Άλλωστε η ζωή μας είναι ένα ταξίδι με συλλογή εμπειριών και αναμνήσεων. Αν δεν είχαμε ζήσει αυτές τις στιγμές στο παρελθόν δεν θα ήμασταν αυτοί που είμαστε σήμερα. Το πρόβλημα στην προκειμένη περίπτωση είναι το εξής. Ενώ μέχρι σήμερα η επιλογή της μοναξιάς ήταν συνειδητή, τώρα το μόνο που θέλω είναι εκείνος που μου επιβάλλει τη μοναξιά ως τη μόνη διέξοδο στο πρόβλημα που μαζί αντιμετωπίζουμε...
Κι ενώ διαμαρτύρομαι και αγωνιώ ότι δεν πρέπει να είναι έτσι, δεν έχω οξυγόνο μακριά του, πνίγομαι στη μελαγχολία και την ανυπαρξία, ενώ κοιμόμουν ξύπνησα ουρλιάζοντας... έπρεπε να ήσουν εδώ, έπρεπε να ήσουν εδώ! Και εκείνη τη στιγμή σκέφτηκα πώς θα ήταν αν ήταν πράγματι εδώ, στη ζωή μου, απόλυτο μέρος της καθημερινότητάς μου. Κι εκεί που πίστευα ότι ήξερα πώς να το αντιμετωπίσω, πάλι κατάλαβα ή έστω φοβήθηκα ότι η επιλογή μου έγινε γιατί υποσυνείδητα γνωρίζω ότι δεν μπορούσε να είναι μαζί μου.
Οπότε γι' άλλη μια φορά επέλεξα βάσει ανωριμότητάς μου και φόβου δέσμευσης έναν άνδρα συναισθηματικά απολύτως διαθέσιμο αλλά χρονικά περιορισμένο, ώστε να δικαιολογώ τους δικούς μου φόβους και φοβίες... Κι όμως δεν μπορεί... Ακόμη ονειρεύομαι κοιτώντας στα μάτια του, ακόμη αναπνέω όταν βρίσκομαι κοντά του, ακόμη λάμπω όταν είμαι στο πλευρό του... ακόμη ζω όταν τον αγγίζω, όταν με αγγίζει...
Γιατί να είναι όλα τόσο μπερδεμένα; Γιατί να είναι όλα τόσο δύσκολα; Γιατί μπερδεμένοι είμαστε ούτως ή άλλως από τη φύση μας -ιδιαίτερα οι γυναίκες που ποτέ δεν ξέρουμε στην ουσία τι θέλουμε - και κυρίως δύσκολα για να μάθουμε να εκτιμάμε καλύτερα όσα μας έρχονται ιδίως όταν τα περιμέναμε μία ολόκληρη ζωή...
Έλενα Αντωνίου
Απλώς έπρεπε να ζήσω Χ πράγματα για την εμπειρία. Άλλωστε η ζωή μας είναι ένα ταξίδι με συλλογή εμπειριών και αναμνήσεων. Αν δεν είχαμε ζήσει αυτές τις στιγμές στο παρελθόν δεν θα ήμασταν αυτοί που είμαστε σήμερα. Το πρόβλημα στην προκειμένη περίπτωση είναι το εξής. Ενώ μέχρι σήμερα η επιλογή της μοναξιάς ήταν συνειδητή, τώρα το μόνο που θέλω είναι εκείνος που μου επιβάλλει τη μοναξιά ως τη μόνη διέξοδο στο πρόβλημα που μαζί αντιμετωπίζουμε...
Οπότε γι' άλλη μια φορά επέλεξα βάσει ανωριμότητάς μου και φόβου δέσμευσης έναν άνδρα συναισθηματικά απολύτως διαθέσιμο αλλά χρονικά περιορισμένο, ώστε να δικαιολογώ τους δικούς μου φόβους και φοβίες... Κι όμως δεν μπορεί... Ακόμη ονειρεύομαι κοιτώντας στα μάτια του, ακόμη αναπνέω όταν βρίσκομαι κοντά του, ακόμη λάμπω όταν είμαι στο πλευρό του... ακόμη ζω όταν τον αγγίζω, όταν με αγγίζει...
Γιατί να είναι όλα τόσο μπερδεμένα; Γιατί να είναι όλα τόσο δύσκολα; Γιατί μπερδεμένοι είμαστε ούτως ή άλλως από τη φύση μας -ιδιαίτερα οι γυναίκες που ποτέ δεν ξέρουμε στην ουσία τι θέλουμε - και κυρίως δύσκολα για να μάθουμε να εκτιμάμε καλύτερα όσα μας έρχονται ιδίως όταν τα περιμέναμε μία ολόκληρη ζωή...
Έλενα Αντωνίου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου