Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Έλινορ Κάτον η νεότερη κάτοχος του βραβείου Μπούκερ

Η νεοζηλανδέζα συγγραφέας Έλινορ Κάτον τιμήθηκε χθες στο Λονδίνο με το λογοτεχνικό βραβείο Man Booker Prize για το μυθιστόρημά της "The Luminaries" και έγινε έτσι η νεότερη λογοτέχνιδα που τιμάται με το βραβείο αυτό, ένα από τα σπουδαιότερα λογοτεχνικά βραβεία στον κόσμο.

Το βραβείο απονεμήθηκε στην 28χρονη Κάτον στη διάρκεια τελετής στο Λονδίνο. Είναι ο δεύτερος συγγραφέας από τη Νέα Ζηλανδία που τιμάται με το βραβείο αυτό, το οποίο απονέμεται κάθε χρόνο για ένα μυθιστόρημα γραμμένο στην αγγλική γλώσσα από συγγραφέα της Κοινοπολιτείας, από την Ιρλανδία ως τη Ζιμπάμπουε, όπως μετέδωσε το Αθηναϊκό Πρακτορείο.

Το μυθιστόρημα αφηγείται τις περιπέτειες του Ουόλτερ Μούντι, ο οποίος επεδίωξε να κάνει περιουσία στη διάρκεια της αναζήτησης χρυσού στη Νέα Ζηλανδία, στα μέσα του 19ου αιώνα. Ο πρόεδρος της επιτροπής του βραβείου, ο Ρόμπερτ Μακφάρλαν, χαρακτήρισε "υπέροχο" το 832σέλιδο μυθιστόρημα, το οποίο είναι το μακροσκελέστερο που έχει ποτέ τιμηθεί με το βραβείο Μπούκερ.



"The Luminaries είναι ένα υπέροχο μυθιστόρημα", δήλωσε. "Εντυπωσιακό χάρη στη δομική πολυπλοκότητά του, συναρπαστικό χάρη στον τρόπο αφήγησης και μαγικό χάρη στην αναφορά του σ' ένα κόσμο απληστίας'. "Η ωριμότητα αυτού του έργου είναι παρούσα σε κάθε φράση, αληθινά σε κάθε φράση", πρόσθεσε.

Ο πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας Τζον Κι χαρακτήρισε "αληθινά εξαιρετική" τη βράβευση της Κάτον. "Είναι μια παγκόσμια επιτυχία εξόχως σημαντική για ένα Νεοζηλανδό", υπογράμμισε σε ανακοίνωσή του ο πρωθυπουργός αυτής της χώρας των 4,3 εκατομμυρίων κατοίκων. Σύμφωνα με τον εκδότη της νεαρής συγγραφέα, τον Φέργκους Μπάροουμαν του εκδοτικού οίκου Victoria University Press, η βράβευση αυτή θα προωθήσει τη νεοζηλανδέζικη λογοτεχνία.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κόκκινο σαν το πιο φλογερό όνειρο και σαν τον αιώνιο έρωτα

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λουλούδια, όχι με τον κλασικό τρόπο που όλοι θεωρούν ότι αρέσουν τα λουλούδια στις γυναίκες. Άλλωστε, δεν είμαι από εκείνες που θα επιθυμήσουν ή θα ενθουσιαστούν όταν τους προσφέρουν μια ανθοδέσμη, στερεοτυπική, επιτηδευμένη. Ίσως γι' αυτό συγκινούμαι τόσο με τα αγριολούλουδα, τις ανεμώνες, τις παπαρούνες. Παπαρούνες... Το κορυφαίο μου, τελικά. Κάπου διάβασα πως η παπαρούνα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα όνειρα, καθώς θεωρείται σύμβολο του Μορφέα, του θεού των ονείρων. Ο Μορφέας ζούσε στον δικό του κόσμο. Γεννήθηκε από τη "νύχτα", αφού μητέρα του είναι η Νυξ, η θεά της νύχτας και των σκοτεινών δημιουργιών, ενώ ο πατέρας του είναι ο Ύπνος. Ο Μορφέας είχε την "αποστολή" να παίρνει ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων. Στην Κίνα, η παπαρούνα έχει μια ρομαντική έννοια για τους λάτρεις της. Σημαίνει την πραγματική αφοσίωση και την πίστη μεταξύ των εραστών. Αυτή η έννοια ξεπήδησε από ένα κινεζικό μύθο όπου λέγεται...

Ηχηρά... απών

Η πρώτη Γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον... Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ποτέ δεν το είχα υπολογίσει... Κι όμως, φέτος είναι η πρώτη γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον και πρέπει να συμβιβαστώ μ' ένα φιλί στον ουρανό...  Έφυγε πριν από έναν χρόνο περίπου και κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση. Δεν γονάτισα, δεν λύγισα, δεν διαλύθηκα. Εκείνος έτσι ήθελε, έτσι με έμαθε, έτσι μου δίδαξε. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος του κόσμου, με ισχυρή θέληση και ευρεία αντίληψη. Κυρίως με φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Σημάδεψε τη φιλοσοφία μου και τη ζωή μου. Έκανα χρόνια να τον γνωρίσω, να τον μάθω. Στα κρισιμότερα χρόνια της ζωής μου δεν ήταν κοντά μου. Ταξίδευε για να προσφέρει στην οικογένειά του μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τον στερηθήκαμε... Αλλά δεν είχε σημασία η ποσότητα του χρόνου, αλλά η ποιότητα, όσο περάσαμε κοντά του. Δεν μιλούσε πολύ. Αλλά όταν έλεγε κάτι, ήταν τόσο εύστοχο, τόσο βαθιά σωστό και τόσο φιλοσοφημένο που κλόνιζε τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω σου.  Ήμουν έφηβη και αντιδραστική...

Ραγισμένη επιθυμία

 Όταν ήμουν παιδί είχα ένα πλατύ χαμόγελο, έτσι νόμιζα ότι φανέρωνα την αθωότητα και την αισιοδοξία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα τα πιο μεγάλα όνειρα, όνειρα που έδιναν πνοή στην πορεία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα καρδιά, μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο. Και μετά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο κόσμος των μεγάλων είναι μόνο πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα, μόνο για να κρύβω σκιές, συναισθήματα, και τραύματα. Να ζω σε έναν πλαστό κόσμο με ανθρώπους, που ξέχασαν να ζουν, να νιώθουν, να αγαπούν.  Με ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και τη λέξη "συναίσθημα".  Κι όμως αυτή περικλείει όλα όσα μπορεί να νιώσει κάποιος...  Πάθος, πόθο, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόνο... πόνο... πόνο... Κι όμως, έκρυψα τον πόνο και τον έκανα χαμόγελο. Και έκρυψα τις πληγές και τις ονόμασα μάθημα. Και σκούπισα τα δάκρυα και περίμενα τη βροχή. Και μάτωσα την καρδιά μου μέχρι να μην μείνει σταγόνα. Και τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ραγισμένη καρδιά.  Δέχθηκα τα χτυπήματα και δεν λύγισα. Πλημμύρισα δ...