Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η Έλινορ Κάτον η νεότερη κάτοχος του βραβείου Μπούκερ

Η νεοζηλανδέζα συγγραφέας Έλινορ Κάτον τιμήθηκε χθες στο Λονδίνο με το λογοτεχνικό βραβείο Man Booker Prize για το μυθιστόρημά της "The Luminaries" και έγινε έτσι η νεότερη λογοτέχνιδα που τιμάται με το βραβείο αυτό, ένα από τα σπουδαιότερα λογοτεχνικά βραβεία στον κόσμο.

Το βραβείο απονεμήθηκε στην 28χρονη Κάτον στη διάρκεια τελετής στο Λονδίνο. Είναι ο δεύτερος συγγραφέας από τη Νέα Ζηλανδία που τιμάται με το βραβείο αυτό, το οποίο απονέμεται κάθε χρόνο για ένα μυθιστόρημα γραμμένο στην αγγλική γλώσσα από συγγραφέα της Κοινοπολιτείας, από την Ιρλανδία ως τη Ζιμπάμπουε, όπως μετέδωσε το Αθηναϊκό Πρακτορείο.

Το μυθιστόρημα αφηγείται τις περιπέτειες του Ουόλτερ Μούντι, ο οποίος επεδίωξε να κάνει περιουσία στη διάρκεια της αναζήτησης χρυσού στη Νέα Ζηλανδία, στα μέσα του 19ου αιώνα. Ο πρόεδρος της επιτροπής του βραβείου, ο Ρόμπερτ Μακφάρλαν, χαρακτήρισε "υπέροχο" το 832σέλιδο μυθιστόρημα, το οποίο είναι το μακροσκελέστερο που έχει ποτέ τιμηθεί με το βραβείο Μπούκερ.



"The Luminaries είναι ένα υπέροχο μυθιστόρημα", δήλωσε. "Εντυπωσιακό χάρη στη δομική πολυπλοκότητά του, συναρπαστικό χάρη στον τρόπο αφήγησης και μαγικό χάρη στην αναφορά του σ' ένα κόσμο απληστίας'. "Η ωριμότητα αυτού του έργου είναι παρούσα σε κάθε φράση, αληθινά σε κάθε φράση", πρόσθεσε.

Ο πρωθυπουργός της Νέας Ζηλανδίας Τζον Κι χαρακτήρισε "αληθινά εξαιρετική" τη βράβευση της Κάτον. "Είναι μια παγκόσμια επιτυχία εξόχως σημαντική για ένα Νεοζηλανδό", υπογράμμισε σε ανακοίνωσή του ο πρωθυπουργός αυτής της χώρας των 4,3 εκατομμυρίων κατοίκων. Σύμφωνα με τον εκδότη της νεαρής συγγραφέα, τον Φέργκους Μπάροουμαν του εκδοτικού οίκου Victoria University Press, η βράβευση αυτή θα προωθήσει τη νεοζηλανδέζικη λογοτεχνία.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η εξέλιξη στην αισθηματική λογοτεχνία

Μία σκέψη έχει τρυπώσει στο μυαλό μου και δεν μπορεί να φύγει. Πριν από λίγες ημέρες διάβασα ένα Άρλεκιν από τη δεκαετία του '90 και θύμωσα. Θύμωσα τόσο πολύ! Με γέμισε τοξικότητα και θλίψη και μαζί και ανακούφιση που επιτέλους έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε... την ιστορία. Θυμήθηκα τον λόγο για τον οποίο θέλησα να γράψω ιστορίες αγάπης και τι δεν μου άρεσε σ' αυτές που διάβαζα στα εφηβικά μου χρόνια. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άντρες-κυρίαρχοι-αφέντες και οι γυναίκες-παρθένες (στη συμπεριφορά)- υποτακτικές.  Άντρες που επέβαλαν το εγώ τους, έδιναν εντολές, δεν δέχονταν αντιρρήσεις, έλεγχαν το άβουλο θηλυκό με γοητεία και σεξ και σε όλες τις σελίδες κυριαρχούσε αυτή η τοξική αρρενωπότητα. Άντρες που χτυπούσαν το χέρι στο τραπέζι και έλεγαν "σκάσε" και μπορεί να έριχναν και καμία ελαφριά γιατί "έτσι είναι οι άντρες" και οι γυναίκες το θεωρούσαν αρρενωπό και σέξι και ποθητό και επιθυμητό.  Γυναίκες που νόμιζαν ότι είχαν προσωπικότητα αλλά η μόνη έγνοια ήταν να μην

ΠΟΥ ΠΑΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ;

Είναι ένα ερώτημα που το έχουμε κάνει όλοι. Ερωτευόμαστε σφόδρα έναν άνθρωπο κι ένα πρωί... το απόλυτο κενό... Προχωράμε στη ζωή μας σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος κάποτε σήμαινε τα πάντα για εμάς! Οπότε; Πού πάει τόσός έρωτας; Τόσα παράφορα συναισθήματα; Τόσα σ' αγαπώ για πάντα; Προσωπικά κατέληξα σε μία απάντηση. Απλώς πεθαίνει. Σβήνει και χάνεται. Εξατμίζεται. Ξεκινά με πάθος και φόρα για να καταλήξει ένα φάντασμα. Ο έρωτας, ναι πεθαίνει, αλλά αν πραγματικά αγαπάμε έναν άνθρωπο, ανεξαρτήτως της κατάληξης της σχέσης μας, απλώς συνεχίζουμε να αγαπάμε. Γιατί άλλωστε η αγάπη είναι ανιδιοτελής και μπορεί να υπάρξει σε πολλές μορφές. Αδερφική, πατρική, μητρική, φιλική, επαγγελματική... πόσες ακόμη μπορείτε να σκεφθείτε. Και φυσικά η αγάπη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε υπήρξαν τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Όταν η σχέση τελειώνει, ο έρωτας έχει τελειώσει προ πολλού, καθώς ως μοφή δεν διαρκεί σε όλη τη διάρκεια της σχέσης ούτε σε όλη τη διάρκεια της ζωής τ

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΟΥ... ΠΟΝΑΕΙ!

Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Από την άλλη, υπάρχει και το εκ διαμέτρου αντίθετο μότο "δεν θέλω να σε βλέπω συχνά, θέλω να μου λείπεις". Περί γούστου κολοκυθόπιτα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η απόσταση ενδυναμώνει τον έρωτα ούτε ότι τον αποδυναμώνει. Όταν τρελαίνεσαι για έναν άνθρωπο θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια, να τον ζεις, να τον αναπνέεις, να τον αγγίζεις, να είναι κάθε μέρα σαν την πρώτη φορά που τον είδες. Να έχεις ακόμη καρδιοχτύπι και αγωνία, λαχτάρα, πόθο, επιθυμία... Δεν είμαι από αυτές που θεωρούν ότι ο άλλος είναι δεδομένο όταν βλέπεστε συνέχεια, αλλά από εκείνες που ζουν τη στιγμή με τον αγαπημένο τους σαν να είναι η τελευταία. Σήμερα είστε μαζί, αύριο; Ανασφάλεια, θα μου πείτε. Μπορεί, τι να πω! Δεν έχω μάθει να βάζω ταμπέλες στο συναίσθημα ούτε ακολουθώ στρατηγική και σχέδιο... τυλίγματος. Αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι το λέω, το ζω... το ζω μέχρι μέσα στην ψυχή μου, κάτω από το πετσί μου και δεν χορταίνω...