ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΣ

Φαγωθήκαμε να γίνουμε ίσες με τους άνδρες, ίσα δικαιώματα, ίσες ευθύνες, όλα σου λένε ίσα. Έτσι μία μέση καθημερινή γυναίκα κάπου εκεί στα 35 θα ξυπνήσει στις 6.30 να ετοιμάσει πρωινό για τα παιδιά και τον άνδρα, να ετοιμάσει τα παιδιά για το σχολείο, να τα πάει στο σχολείο, παιδικούς ή λοιπά και μετά να πάει στη δουλειά, να αντιμετωπίσει τα νεύρα του προϊσταμένου της, την κόντρα με άλλους κομπλεξικούς που πάντα υπάρχουν σε κάθε εργασιακό χώρο, το στρες και το άγχος που η οικονομική κρίση έχει προκαλέσει και κυρίως την αγωνία της απόλυσης από την κακή απόδοση -σσ. η αγορά έχει πέσει δραματικά και οι πωλήσεις μαζί - για να τελειώσει καλώς εχόντων των πραγμάτων γύρω στις 17.00 με 18.00, να επιστρέψει σπίτι και να αναλάβει τους λοιπούς ρόλους που ευτυχώς οι σκληροπυρηνικές των φεμινιστριών διεκδίκησαν για χάρη του γυναικείου φύλου.

Να διαβάσει τα παιδιά, να συμμαζέψει και λίγο το σπίτι, να μαγειρέψει για την επόμενη ημέρα να αφήσει για την οικογένεια φαγητό και μετά να έχει και όρεξη για συζήτηση ή... τα περαιτέρω με τον σύζυγο, σύντροφο. Κι αν πρέπει να βγει γιατί η κολλητή, ο κουμπάρος, η συνάδελφος είχε γενέθλια, γιορτή ή κάποιο λόγο εορτασμού που δεν μπορεί να αποφύγει με οποιαδήποτε δικαιολογία, άστα να πάνε! Για να μην προσθέσω τα δρομολόγια για φροντιστήρια, αγγλικά, γαλλικά, πιάνο, μπαλέτο, στίβο, ποδόσφαιρο ή μπάσκετ κ.λπ. κ.λπ.

Καταραμένε φεμινισμέ! Πότε ζήτησα να είμαι ίση με τους άνδρες; Να αμείβομαι λιγότερο για την ίδια δουλειά, να έχω λιγότερες πιθανότητες για να γίνω διευθύντρια αν κι εχω περισσότερα προσόντα γιατί είμαι γυναίκα και σύζυγος και μητέρα και θα είμαι περισσότερο αφοσιωμένη στην οιικογένειά μου απ' ό,τι στη δουλειά μου; Τι να τον κάνω τον φεμινισμό όταν ακόμη και στη μειωμένη σύνταξη λόγω ανηλίκου η σύνταξη είναι ανύπαρκτη; Γιατί να χαίρομαι με την ισότητα όταν πολέμησα να αποκτήσω όλα τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του άνδρα αλλά τελικά έμεινα μόνο με τις υποχρεώσεις και ακόμη υφίσταμαι φυλετική διάκριση και πολλές φορές και σεξουαλική παρενόχληση και σκληρότερη κριτική;

Και τελικά γυρίζω σπίτι να συνεχίσω με τους λοιπούς ρόλους μου στους οποίους λόγω υπερκόπωσης δεν αντεπεξέρχομαι όπως θα ήθελα και θα έπρεπε, είναι όλοι ανικανοποίητοι, διαμαρτύρονται όλοι μαζί, θέλουν από ένα κομμάτι μου, απ' όσα έχω γίνει όλη τη μέρα για να τους ικανοποιήσω όλους και τελικά δεν ξέρω αν αξίζει όλο αυτό. Ουφ! Ανάσα! Βαθιά ανάσα! Περαστικά μας κορίτσια! Κι αν δεν το καταλάβατε για τους άνδρες είναι η ζωή!

Έλενα Αντωνίου