Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΜΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΤΗ ΜΕΡΑ!

Οι αχτίδες του ήλιου μπαίνουν δειλά από τον φεγγίτη. Μία νέα μέρα ξημερώνει. Σηκώνεις λίγο πιο ψηλά την κουβέρτα για να κρύψεις το νυσταγμένο πρόσωπό σου. Και καθώς γυρνάς πλευρό βλέπεις το πρόσωπό του ξαπλωμένο ακριβώς απέναντι από το δικό σου. Κι ενώ έχει ακόμη κλειστα τα μάτια, απλώνει το χέρι και σε αγκαλιάζει και στο γοητευτικό του πρόσωπο ζωγραφίζεται ένα όμορφο χαμόγελο.


Η αγκαλιά του γεμίζει με εσένα και τα χείλια του αγγίζουν απαλά την άκρη της μύτης σου. "Καλημέρα αγάπη μου" ψιθυρίζει με βραχνή από τη νύστα φωνή. Απλώς αφήνεσαι στην πιο όμορφη αγκαλιά και την πιο γλυκιά καλημέρα. Πώς μπορεί μία λέξη ειπωμένη από τα πιο όμορφα χείλη να σου αλλάξει τη μέρα... Ξεχνάς ότι ο ήλιος ανεβαίνει και πρέπει να σηκωθείς, ξεχνάς ότι η μέρα που έρχεται θα είναι δύσκολη και κουραστική, ξεχνάς τον κόσμο όλο και σκέφτεσαι ότι αυτή η στιγμή αξίζει όσο ολόκληρη η ζωή σου.



Μοναδική, ανεπανάληπτη, συναισθηματική, αληθινή τόσο που δεν μπορείς να το πιστέψεις. Κι αν αργήσεις και πέντε λεπτά; Ε, και τι έγινε; Αυτή η στιγμή δεν επιστρέφει. Καλημέρα αγάπη μου, ευχαριστώ που φτιάχνεις τη μέρα μου και ομορφαίνεις τη ζωή μου. Ευχαριστώ που μ' αγαπάς τόσο πολύ ώστε να ξεχνάς εσύ τα δικά σου προβλήματα και να θυμάσαι πόσο ανάγκη έχω από μία αγκαλιά, ένα χαμόγελο και μία καλημέρα. Ευχαριστώ που με έχεις προτεραιότητα στη ζωή σου και θυμάσαι τα δικά μου θέλω και ανάγκες. Ευχαριστώ που υπάρχεις στη ζωή μου και δίνεις αξία στην κάθε στιγμή...

Έλενα Αντωνίου

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ξεκαθαρίσματα από την αρχή

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου, που όλα όσα έχεις ζήσει, απώλειες, απογοητεύσεις, απορρίψεις, πληγές, αλλά και χαρές, έρωτες επιτυχίες, γιορτές, να γεννήσουν τέτοια συναισθήματα μέσα σου, που να κάνουν επιτακτική την ανάγκη για ένα τελικό ξεκαθάρισμα. Να αγαπάς τελικά μόνο αυτούς που σε αγαπούν ειλικρινά και με πράξεις, να αποκλείσεις οριστικά τους υποκριτές και συμφεροντολόγους, να ξεχάσεις όσους σε πλήγωσαν, να κρατήσεις κοντά σου μόνο όσους στάθηκαν όρθιοι δίπλα σου σε λιακάδα και καταιγίδα. Φταίει ο ανάδρομος, φταίει το ζώδιο, φταίνε οι πλανήτες, φταίει το τραγικό δίσεκτο, φταίει ότι πλησιάζουν τα γενέθλιά μου; Δεν ξέρω! Μπορεί να φταίει ο ίδιος μου ο εαυτός. Αλλά, πραγματικά, είμαι σε μια στιγμή -και ίσως και μια ηλικία- που πλέον κουράστηκα με τα ψεύτικα λόγια και χαμόγελα, τις δημόσιες σχέσεις και τη ματαιοδοξία. Και κυρίως κουράστηκα με το ψέμα και την αχαριστία, που όσο κι αν προσπαθώ να ξεχνώ και να αδιαφορώ, συνεχώς επανέρχονται πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα στη μ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Μάθημα ζωής η απώλεια...

Ο θάνατος ενός πολυαγαπημένου προσώπου είναι βαρύ, συναισθηματικό φορτίο. Αφήνει ανεπούλωτες πληγές και βαθύ τραύμα. Όταν πέθανε ο πατέρας μου πριν από τρεις μήνες, κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι τώρα ήρθε η ώρα να ωριμάσω. Δεν ξέρω αν βοηθάει ο θάνατος ενός γονιού στην ωρίμαση, αλλά σίγουρα είναι τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητα, στη ζωή σου. Ανατρέπει τις ισορροπίες σου και τη συναισθηματική σου σταθερότητα. Δημιουργείται μία νέα πραγματικότητα στην οποία πρέπει να αντεπεξέλθεις και να προσαρμοστείς. Και πέραν όλων των άλλων είναι η θλίψη και το πένθος που πρέπει να διαχειριστείς. Φορτίο ασήκωτο να πάρει. Εκεί που τη μια στιγμή χαμογελάς ή και γελάς με κάτι πραγματικά αστείο, εκεί βυθίζεσαι σε μια απαράμιλλη απελπισία. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης και συνειδητοποίησης. Οι περισσότεροι λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ο χρόνος δεν γιατρεύει... τουλάχιστον όχι το τραύμα της απώλειας, μιας απώλειας που όσο τη συνειδητοποιείς τόσο περισσό...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Ζήσε! Και αγάπα!

Κάποτε ένας πολυ αγαπημένος μου άνθρωπος μου είχε πει ότι ο θάνατος είναι το μόνο βέβαιο καθώς ούτε η γέννηση είναι δεδομένη. Η αλήθεια είναι ότι τον είχα κοιτάξει κάπως στραβά όταν μου το είπε, αλλά αντιλήφθηκα αμέσως τη σκέψη του και την πραγματικότητα που έκρυβε η κυνική, για εμένα, διαπίστωσή του Για περισσότερα από είκοσι χρόνια, οδηγώντας στη δουλειά μου, περνώ έξω από το ΚΑΤ. Και κάθε μέρα, αυτό που σκέφτομαι είναι ότι είμαστε τυχεροί που είμαστε απέξω, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αρκετοί ειναι εκείνοι που ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά καθημερινά σ' ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου, έχω ανανεώσει τη θεωρία μου σχετικά με τη ζωή μας και το πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε που συνεχίζουμε όρθιοι τον καθημερινό αγώνα. Ο πόνος από τον χαμό του πατέρα μου είναι αβάσταχτος. Προσπαθείς να παρηγορηθείς επικαλούμενος χίλιες δικαιολογίες: ότι ειναι καλύτερο ένας καρκινοπαθής να φεύγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα αν είναι να ταλαιπωρείται χρόνι...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα