Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΜΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΤΗ ΜΕΡΑ!

Οι αχτίδες του ήλιου μπαίνουν δειλά από τον φεγγίτη. Μία νέα μέρα ξημερώνει. Σηκώνεις λίγο πιο ψηλά την κουβέρτα για να κρύψεις το νυσταγμένο πρόσωπό σου. Και καθώς γυρνάς πλευρό βλέπεις το πρόσωπό του ξαπλωμένο ακριβώς απέναντι από το δικό σου. Κι ενώ έχει ακόμη κλειστα τα μάτια, απλώνει το χέρι και σε αγκαλιάζει και στο γοητευτικό του πρόσωπο ζωγραφίζεται ένα όμορφο χαμόγελο.


Η αγκαλιά του γεμίζει με εσένα και τα χείλια του αγγίζουν απαλά την άκρη της μύτης σου. "Καλημέρα αγάπη μου" ψιθυρίζει με βραχνή από τη νύστα φωνή. Απλώς αφήνεσαι στην πιο όμορφη αγκαλιά και την πιο γλυκιά καλημέρα. Πώς μπορεί μία λέξη ειπωμένη από τα πιο όμορφα χείλη να σου αλλάξει τη μέρα... Ξεχνάς ότι ο ήλιος ανεβαίνει και πρέπει να σηκωθείς, ξεχνάς ότι η μέρα που έρχεται θα είναι δύσκολη και κουραστική, ξεχνάς τον κόσμο όλο και σκέφτεσαι ότι αυτή η στιγμή αξίζει όσο ολόκληρη η ζωή σου.



Μοναδική, ανεπανάληπτη, συναισθηματική, αληθινή τόσο που δεν μπορείς να το πιστέψεις. Κι αν αργήσεις και πέντε λεπτά; Ε, και τι έγινε; Αυτή η στιγμή δεν επιστρέφει. Καλημέρα αγάπη μου, ευχαριστώ που φτιάχνεις τη μέρα μου και ομορφαίνεις τη ζωή μου. Ευχαριστώ που μ' αγαπάς τόσο πολύ ώστε να ξεχνάς εσύ τα δικά σου προβλήματα και να θυμάσαι πόσο ανάγκη έχω από μία αγκαλιά, ένα χαμόγελο και μία καλημέρα. Ευχαριστώ που με έχεις προτεραιότητα στη ζωή σου και θυμάσαι τα δικά μου θέλω και ανάγκες. Ευχαριστώ που υπάρχεις στη ζωή μου και δίνεις αξία στην κάθε στιγμή...

Έλενα Αντωνίου

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κόκκινο σαν το πιο φλογερό όνειρο και σαν τον αιώνιο έρωτα

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λουλούδια, όχι με τον κλασικό τρόπο που όλοι θεωρούν ότι αρέσουν τα λουλούδια στις γυναίκες. Άλλωστε, δεν είμαι από εκείνες που θα επιθυμήσουν ή θα ενθουσιαστούν όταν τους προσφέρουν μια ανθοδέσμη, στερεοτυπική, επιτηδευμένη. Ίσως γι' αυτό συγκινούμαι τόσο με τα αγριολούλουδα, τις ανεμώνες, τις παπαρούνες. Παπαρούνες... Το κορυφαίο μου, τελικά. Κάπου διάβασα πως η παπαρούνα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα όνειρα, καθώς θεωρείται σύμβολο του Μορφέα, του θεού των ονείρων. Ο Μορφέας ζούσε στον δικό του κόσμο. Γεννήθηκε από τη "νύχτα", αφού μητέρα του είναι η Νυξ, η θεά της νύχτας και των σκοτεινών δημιουργιών, ενώ ο πατέρας του είναι ο Ύπνος. Ο Μορφέας είχε την "αποστολή" να παίρνει ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων. Στην Κίνα, η παπαρούνα έχει μια ρομαντική έννοια για τους λάτρεις της. Σημαίνει την πραγματική αφοσίωση και την πίστη μεταξύ των εραστών. Αυτή η έννοια ξεπήδησε από ένα κινεζικό μύθο όπου λέγεται...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Ηχηρά... απών

Η πρώτη Γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον... Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ποτέ δεν το είχα υπολογίσει... Κι όμως, φέτος είναι η πρώτη γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον και πρέπει να συμβιβαστώ μ' ένα φιλί στον ουρανό...  Έφυγε πριν από έναν χρόνο περίπου και κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση. Δεν γονάτισα, δεν λύγισα, δεν διαλύθηκα. Εκείνος έτσι ήθελε, έτσι με έμαθε, έτσι μου δίδαξε. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος του κόσμου, με ισχυρή θέληση και ευρεία αντίληψη. Κυρίως με φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Σημάδεψε τη φιλοσοφία μου και τη ζωή μου. Έκανα χρόνια να τον γνωρίσω, να τον μάθω. Στα κρισιμότερα χρόνια της ζωής μου δεν ήταν κοντά μου. Ταξίδευε για να προσφέρει στην οικογένειά του μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τον στερηθήκαμε... Αλλά δεν είχε σημασία η ποσότητα του χρόνου, αλλά η ποιότητα, όσο περάσαμε κοντά του. Δεν μιλούσε πολύ. Αλλά όταν έλεγε κάτι, ήταν τόσο εύστοχο, τόσο βαθιά σωστό και τόσο φιλοσοφημένο που κλόνιζε τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω σου.  Ήμουν έφηβη και αντιδραστική...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Ραγισμένη επιθυμία

 Όταν ήμουν παιδί είχα ένα πλατύ χαμόγελο, έτσι νόμιζα ότι φανέρωνα την αθωότητα και την αισιοδοξία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα τα πιο μεγάλα όνειρα, όνειρα που έδιναν πνοή στην πορεία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα καρδιά, μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο. Και μετά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο κόσμος των μεγάλων είναι μόνο πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα, μόνο για να κρύβω σκιές, συναισθήματα, και τραύματα. Να ζω σε έναν πλαστό κόσμο με ανθρώπους, που ξέχασαν να ζουν, να νιώθουν, να αγαπούν.  Με ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και τη λέξη "συναίσθημα".  Κι όμως αυτή περικλείει όλα όσα μπορεί να νιώσει κάποιος...  Πάθος, πόθο, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόνο... πόνο... πόνο... Κι όμως, έκρυψα τον πόνο και τον έκανα χαμόγελο. Και έκρυψα τις πληγές και τις ονόμασα μάθημα. Και σκούπισα τα δάκρυα και περίμενα τη βροχή. Και μάτωσα την καρδιά μου μέχρι να μην μείνει σταγόνα. Και τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ραγισμένη καρδιά.  Δέχθηκα τα χτυπήματα και δεν λύγισα. Πλημμύρισα δ...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα