Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΜΙΑ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΤΗ ΜΕΡΑ!

Οι αχτίδες του ήλιου μπαίνουν δειλά από τον φεγγίτη. Μία νέα μέρα ξημερώνει. Σηκώνεις λίγο πιο ψηλά την κουβέρτα για να κρύψεις το νυσταγμένο πρόσωπό σου. Και καθώς γυρνάς πλευρό βλέπεις το πρόσωπό του ξαπλωμένο ακριβώς απέναντι από το δικό σου. Κι ενώ έχει ακόμη κλειστα τα μάτια, απλώνει το χέρι και σε αγκαλιάζει και στο γοητευτικό του πρόσωπο ζωγραφίζεται ένα όμορφο χαμόγελο.


Η αγκαλιά του γεμίζει με εσένα και τα χείλια του αγγίζουν απαλά την άκρη της μύτης σου. "Καλημέρα αγάπη μου" ψιθυρίζει με βραχνή από τη νύστα φωνή. Απλώς αφήνεσαι στην πιο όμορφη αγκαλιά και την πιο γλυκιά καλημέρα. Πώς μπορεί μία λέξη ειπωμένη από τα πιο όμορφα χείλη να σου αλλάξει τη μέρα... Ξεχνάς ότι ο ήλιος ανεβαίνει και πρέπει να σηκωθείς, ξεχνάς ότι η μέρα που έρχεται θα είναι δύσκολη και κουραστική, ξεχνάς τον κόσμο όλο και σκέφτεσαι ότι αυτή η στιγμή αξίζει όσο ολόκληρη η ζωή σου.



Μοναδική, ανεπανάληπτη, συναισθηματική, αληθινή τόσο που δεν μπορείς να το πιστέψεις. Κι αν αργήσεις και πέντε λεπτά; Ε, και τι έγινε; Αυτή η στιγμή δεν επιστρέφει. Καλημέρα αγάπη μου, ευχαριστώ που φτιάχνεις τη μέρα μου και ομορφαίνεις τη ζωή μου. Ευχαριστώ που μ' αγαπάς τόσο πολύ ώστε να ξεχνάς εσύ τα δικά σου προβλήματα και να θυμάσαι πόσο ανάγκη έχω από μία αγκαλιά, ένα χαμόγελο και μία καλημέρα. Ευχαριστώ που με έχεις προτεραιότητα στη ζωή σου και θυμάσαι τα δικά μου θέλω και ανάγκες. Ευχαριστώ που υπάρχεις στη ζωή μου και δίνεις αξία στην κάθε στιγμή...

Έλενα Αντωνίου

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η εξέλιξη στην αισθηματική λογοτεχνία

Μία σκέψη έχει τρυπώσει στο μυαλό μου και δεν μπορεί να φύγει. Πριν από λίγες ημέρες διάβασα ένα Άρλεκιν από τη δεκαετία του '90 και θύμωσα. Θύμωσα τόσο πολύ! Με γέμισε τοξικότητα και θλίψη και μαζί και ανακούφιση που επιτέλους έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε... την ιστορία. Θυμήθηκα τον λόγο για τον οποίο θέλησα να γράψω ιστορίες αγάπης και τι δεν μου άρεσε σ' αυτές που διάβαζα στα εφηβικά μου χρόνια. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άντρες-κυρίαρχοι-αφέντες και οι γυναίκες-παρθένες (στη συμπεριφορά)- υποτακτικές.  Άντρες που επέβαλαν το εγώ τους, έδιναν εντολές, δεν δέχονταν αντιρρήσεις, έλεγχαν το άβουλο θηλυκό με γοητεία και σεξ και σε όλες τις σελίδες κυριαρχούσε αυτή η τοξική αρρενωπότητα. Άντρες που χτυπούσαν το χέρι στο τραπέζι και έλεγαν "σκάσε" και μπορεί να έριχναν και καμία ελαφριά γιατί "έτσι είναι οι άντρες" και οι γυναίκες το θεωρούσαν αρρενωπό και σέξι και ποθητό και επιθυμητό.  Γυναίκες που νόμιζαν ότι είχαν προσωπικότητα αλλά η μόνη έγνοια ήταν να μην
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

ΠΟΥ ΠΑΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ;

Είναι ένα ερώτημα που το έχουμε κάνει όλοι. Ερωτευόμαστε σφόδρα έναν άνθρωπο κι ένα πρωί... το απόλυτο κενό... Προχωράμε στη ζωή μας σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος κάποτε σήμαινε τα πάντα για εμάς! Οπότε; Πού πάει τόσός έρωτας; Τόσα παράφορα συναισθήματα; Τόσα σ' αγαπώ για πάντα; Προσωπικά κατέληξα σε μία απάντηση. Απλώς πεθαίνει. Σβήνει και χάνεται. Εξατμίζεται. Ξεκινά με πάθος και φόρα για να καταλήξει ένα φάντασμα. Ο έρωτας, ναι πεθαίνει, αλλά αν πραγματικά αγαπάμε έναν άνθρωπο, ανεξαρτήτως της κατάληξης της σχέσης μας, απλώς συνεχίζουμε να αγαπάμε. Γιατί άλλωστε η αγάπη είναι ανιδιοτελής και μπορεί να υπάρξει σε πολλές μορφές. Αδερφική, πατρική, μητρική, φιλική, επαγγελματική... πόσες ακόμη μπορείτε να σκεφθείτε. Και φυσικά η αγάπη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε υπήρξαν τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Όταν η σχέση τελειώνει, ο έρωτας έχει τελειώσει προ πολλού, καθώς ως μοφή δεν διαρκεί σε όλη τη διάρκεια της σχέσης ούτε σε όλη τη διάρκεια της ζωής τ
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΟΥ... ΠΟΝΑΕΙ!

Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Από την άλλη, υπάρχει και το εκ διαμέτρου αντίθετο μότο "δεν θέλω να σε βλέπω συχνά, θέλω να μου λείπεις". Περί γούστου κολοκυθόπιτα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η απόσταση ενδυναμώνει τον έρωτα ούτε ότι τον αποδυναμώνει. Όταν τρελαίνεσαι για έναν άνθρωπο θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια, να τον ζεις, να τον αναπνέεις, να τον αγγίζεις, να είναι κάθε μέρα σαν την πρώτη φορά που τον είδες. Να έχεις ακόμη καρδιοχτύπι και αγωνία, λαχτάρα, πόθο, επιθυμία... Δεν είμαι από αυτές που θεωρούν ότι ο άλλος είναι δεδομένο όταν βλέπεστε συνέχεια, αλλά από εκείνες που ζουν τη στιγμή με τον αγαπημένο τους σαν να είναι η τελευταία. Σήμερα είστε μαζί, αύριο; Ανασφάλεια, θα μου πείτε. Μπορεί, τι να πω! Δεν έχω μάθει να βάζω ταμπέλες στο συναίσθημα ούτε ακολουθώ στρατηγική και σχέδιο... τυλίγματος. Αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι το λέω, το ζω... το ζω μέχρι μέσα στην ψυχή μου, κάτω από το πετσί μου και δεν χορταίνω...
Δημοσίευση σχολίου
Διαβάστε περισσότερα