Είναι ένα ερώτημα που το έχουμε κάνει όλοι. Ερωτευόμαστε σφόδρα έναν άνθρωπο κι ένα πρωί... το απόλυτο κενό... Προχωράμε στη ζωή μας σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος κάποτε σήμαινε τα πάντα για εμάς! Οπότε; Πού πάει τόσός έρωτας; Τόσα παράφορα συναισθήματα; Τόσα σ' αγαπώ για πάντα;
Προσωπικά κατέληξα σε μία απάντηση. Απλώς πεθαίνει. Σβήνει και χάνεται. Εξατμίζεται. Ξεκινά με πάθος και φόρα για να καταλήξει ένα φάντασμα. Ο έρωτας, ναι πεθαίνει, αλλά αν πραγματικά αγαπάμε έναν άνθρωπο, ανεξαρτήτως της κατάληξης της σχέσης μας, απλώς συνεχίζουμε να αγαπάμε. Γιατί άλλωστε η αγάπη είναι ανιδιοτελής και μπορεί να υπάρξει σε πολλές μορφές. Αδερφική, πατρική, μητρική, φιλική, επαγγελματική... πόσες ακόμη μπορείτε να σκεφθείτε. Και φυσικά η αγάπη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε υπήρξαν τα πάντα ο ένας για τον άλλο.
Όταν η σχέση τελειώνει, ο έρωτας έχει τελειώσει προ πολλού, καθώς ως μοφή δεν διαρκεί σε όλη τη διάρκεια της σχέσης ούτε σε όλη τη διάρκεια της ζωής των ανθρώπων. Φορά σταδιακά άλλα ενδύματα είτε αυτό της αγάπης που διαρκεί πραγματικά για πάντα, είτε αργοσβήνει ώσπου να εξαφανιστεί και γι' αυτό τελειώνει και η σχέση. Γι' αυτό αρχίζουν αμέσως αισθήματα πικρίας και προδοσίας και πόνου γιατί κανείς από τους δύο δεν αντεπεξήλθε στις προσδοκίες του άλλου. Όταν πια περάσει και ο θυμός και η διάθεση για εκδίκηση, περνάμε στην αδιαφορία ώσπου να φθάσουμε στη νοσταλγία και τη φιλική επαφή... και όχι πάντα.
Τις περισσότερες φορές απλώς κόβουμε κάθε επαφή. Κι αν κάποτε αυτό μας φαινόταν αδιανόητο γιατί μας προκαλούσε αφόρητο πόνο, τη δεδομένη στιγμή έρχεται σαν λύτρωση... Λειτουργεί σαν αναλγητικό του πόνου που βιώσαμε στο παρελθόν.
Ερωτευτήκαμε, το ζήσαμε, το χάσαμε... ΤΕΛΟΣ. Μέχρι να έρθει στη ζωή μας ο ένας που θα περάσουμε μαζί του όλα τα στάδια και η αγάπη παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια θα βρει τον τρόπο να επιβιώσει και να θριαμβεύσει.
Έλενα Αντωνίου
Προσωπικά κατέληξα σε μία απάντηση. Απλώς πεθαίνει. Σβήνει και χάνεται. Εξατμίζεται. Ξεκινά με πάθος και φόρα για να καταλήξει ένα φάντασμα. Ο έρωτας, ναι πεθαίνει, αλλά αν πραγματικά αγαπάμε έναν άνθρωπο, ανεξαρτήτως της κατάληξης της σχέσης μας, απλώς συνεχίζουμε να αγαπάμε. Γιατί άλλωστε η αγάπη είναι ανιδιοτελής και μπορεί να υπάρξει σε πολλές μορφές. Αδερφική, πατρική, μητρική, φιλική, επαγγελματική... πόσες ακόμη μπορείτε να σκεφθείτε. Και φυσικά η αγάπη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε υπήρξαν τα πάντα ο ένας για τον άλλο.
Όταν η σχέση τελειώνει, ο έρωτας έχει τελειώσει προ πολλού, καθώς ως μοφή δεν διαρκεί σε όλη τη διάρκεια της σχέσης ούτε σε όλη τη διάρκεια της ζωής των ανθρώπων. Φορά σταδιακά άλλα ενδύματα είτε αυτό της αγάπης που διαρκεί πραγματικά για πάντα, είτε αργοσβήνει ώσπου να εξαφανιστεί και γι' αυτό τελειώνει και η σχέση. Γι' αυτό αρχίζουν αμέσως αισθήματα πικρίας και προδοσίας και πόνου γιατί κανείς από τους δύο δεν αντεπεξήλθε στις προσδοκίες του άλλου. Όταν πια περάσει και ο θυμός και η διάθεση για εκδίκηση, περνάμε στην αδιαφορία ώσπου να φθάσουμε στη νοσταλγία και τη φιλική επαφή... και όχι πάντα.
Τις περισσότερες φορές απλώς κόβουμε κάθε επαφή. Κι αν κάποτε αυτό μας φαινόταν αδιανόητο γιατί μας προκαλούσε αφόρητο πόνο, τη δεδομένη στιγμή έρχεται σαν λύτρωση... Λειτουργεί σαν αναλγητικό του πόνου που βιώσαμε στο παρελθόν.
Ερωτευτήκαμε, το ζήσαμε, το χάσαμε... ΤΕΛΟΣ. Μέχρι να έρθει στη ζωή μας ο ένας που θα περάσουμε μαζί του όλα τα στάδια και η αγάπη παρά τις δυσκολίες και τα εμπόδια θα βρει τον τρόπο να επιβιώσει και να θριαμβεύσει.
Έλενα Αντωνίου
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου