Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Οι νέοι στην Ελλάδα ζουν με ψωμί, μακαρονάδες και τηγανητές πατάτες

Οι νέοι ηλικίας 17-29 ετών στην χώρα μας δεν τρώνε καθημερινά φρούτα και λαχανικά, αλλά ζουν με ψωμί, σνακ, αλλαντικά, αναψυκτικά και τηγανητές πατάτες, σύμφωνα με μία νέα έρευνα.

Όπως έδειξε, το 75% τρώνε καθημερινά ψωμί, το 69% σνακ, το 58% τηγανητές πατάτες, το 87% αναψυκτικά και το 62% αλλαντικά.

Μόλις ο ένας στους τρεις (το 30%) τρώνε καθημερινά φρούτα, ενώ οι σαλάτες φαίνεται πως αποτελούν σχεδόν... άγνωστο είδος στο ημερήσιο διαιτολόγιό τους, αφού μόλις το 24% δήλωσαν ότι τρώνε καθημερινά λαχανικά.



Ανεπαρκής είναι επίσης η κατανάλωση γαλακτοκομικών προϊόντων, τα οποία δεν υπάρχουν στο καθημερινό διαιτολόγιο του 55% των νέων, ενώ ελάχιστοι (το 15%) πίνουν καθημερινά φυσικούς χυμούς.

Η έρευνα έδειξε ακόμα πως μόνο ο ένας στους δέκα (το 13%) τρώνε μόνο στο σπίτι τους. Όλοι οι άλλοι κάνουν τουλάχιστον ένα κύριο γεύμα την εβδομάδα εκτός σπιτιού, επιλέγοντας κατά προτίμηση κάτι από τα φαστ φουντ.

Το 65% εξάλλου είπαν ότι τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει οι διατροφικές συνήθειές τους (για το 20% εξαιτίας της οικονομικής κρίσης), με το 47% να λένε πως πλέον επιλέγουν φθηνό και γρήγορο φαγητό.

Όσον αφορά τα κύρια γεύματα της ημέρας, το 60% τρώνε μακαρονάδες τρεις ή τέσσερις φορές την εβδομάδα και το 75% κρέας δύο-τρεις φορές την εβδομάδα.

Τα καλά νέα είναι πως τουλάχιστον το 80% τρώνε ψάρι μία ή δύο φορές την εβδομάδα και το 95% όσπρια ή λαδερά τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα.

Η έρευνα πραγματοποιήθηκε την περίοδο Μάιος-Ιούλιος 2013 από το Κέντρο Ερευνών Τεχνολογικής Ανάπτυξης και Καινοτομίας του MediterraneanCollege, σε 1.800 νέους ηλικίας 17-29 ετών από Αθήνα, Πειραιά, Γλυφάδα, Θεσσαλονίκη και νησιά.

ΠΗΓΗ: tanea.gr

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η εξέλιξη στην αισθηματική λογοτεχνία

Μία σκέψη έχει τρυπώσει στο μυαλό μου και δεν μπορεί να φύγει. Πριν από λίγες ημέρες διάβασα ένα Άρλεκιν από τη δεκαετία του '90 και θύμωσα. Θύμωσα τόσο πολύ! Με γέμισε τοξικότητα και θλίψη και μαζί και ανακούφιση που επιτέλους έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε... την ιστορία. Θυμήθηκα τον λόγο για τον οποίο θέλησα να γράψω ιστορίες αγάπης και τι δεν μου άρεσε σ' αυτές που διάβαζα στα εφηβικά μου χρόνια. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άντρες-κυρίαρχοι-αφέντες και οι γυναίκες-παρθένες (στη συμπεριφορά)- υποτακτικές.  Άντρες που επέβαλαν το εγώ τους, έδιναν εντολές, δεν δέχονταν αντιρρήσεις, έλεγχαν το άβουλο θηλυκό με γοητεία και σεξ και σε όλες τις σελίδες κυριαρχούσε αυτή η τοξική αρρενωπότητα. Άντρες που χτυπούσαν το χέρι στο τραπέζι και έλεγαν "σκάσε" και μπορεί να έριχναν και καμία ελαφριά γιατί "έτσι είναι οι άντρες" και οι γυναίκες το θεωρούσαν αρρενωπό και σέξι και ποθητό και επιθυμητό.  Γυναίκες που νόμιζαν ότι είχαν προσωπικότητα αλλά η μόνη έγνοια ήταν να μην

ΠΟΥ ΠΑΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ;

Είναι ένα ερώτημα που το έχουμε κάνει όλοι. Ερωτευόμαστε σφόδρα έναν άνθρωπο κι ένα πρωί... το απόλυτο κενό... Προχωράμε στη ζωή μας σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος κάποτε σήμαινε τα πάντα για εμάς! Οπότε; Πού πάει τόσός έρωτας; Τόσα παράφορα συναισθήματα; Τόσα σ' αγαπώ για πάντα; Προσωπικά κατέληξα σε μία απάντηση. Απλώς πεθαίνει. Σβήνει και χάνεται. Εξατμίζεται. Ξεκινά με πάθος και φόρα για να καταλήξει ένα φάντασμα. Ο έρωτας, ναι πεθαίνει, αλλά αν πραγματικά αγαπάμε έναν άνθρωπο, ανεξαρτήτως της κατάληξης της σχέσης μας, απλώς συνεχίζουμε να αγαπάμε. Γιατί άλλωστε η αγάπη είναι ανιδιοτελής και μπορεί να υπάρξει σε πολλές μορφές. Αδερφική, πατρική, μητρική, φιλική, επαγγελματική... πόσες ακόμη μπορείτε να σκεφθείτε. Και φυσικά η αγάπη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε υπήρξαν τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Όταν η σχέση τελειώνει, ο έρωτας έχει τελειώσει προ πολλού, καθώς ως μοφή δεν διαρκεί σε όλη τη διάρκεια της σχέσης ούτε σε όλη τη διάρκεια της ζωής τ

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΟΥ... ΠΟΝΑΕΙ!

Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Από την άλλη, υπάρχει και το εκ διαμέτρου αντίθετο μότο "δεν θέλω να σε βλέπω συχνά, θέλω να μου λείπεις". Περί γούστου κολοκυθόπιτα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η απόσταση ενδυναμώνει τον έρωτα ούτε ότι τον αποδυναμώνει. Όταν τρελαίνεσαι για έναν άνθρωπο θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια, να τον ζεις, να τον αναπνέεις, να τον αγγίζεις, να είναι κάθε μέρα σαν την πρώτη φορά που τον είδες. Να έχεις ακόμη καρδιοχτύπι και αγωνία, λαχτάρα, πόθο, επιθυμία... Δεν είμαι από αυτές που θεωρούν ότι ο άλλος είναι δεδομένο όταν βλέπεστε συνέχεια, αλλά από εκείνες που ζουν τη στιγμή με τον αγαπημένο τους σαν να είναι η τελευταία. Σήμερα είστε μαζί, αύριο; Ανασφάλεια, θα μου πείτε. Μπορεί, τι να πω! Δεν έχω μάθει να βάζω ταμπέλες στο συναίσθημα ούτε ακολουθώ στρατηγική και σχέδιο... τυλίγματος. Αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι το λέω, το ζω... το ζω μέχρι μέσα στην ψυχή μου, κάτω από το πετσί μου και δεν χορταίνω...