Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Οι νέοι στην Ελλάδα ζουν με ψωμί, μακαρονάδες και τηγανητές πατάτες

Οι νέοι ηλικίας 17-29 ετών στην χώρα μας δεν τρώνε καθημερινά φρούτα και λαχανικά, αλλά ζουν με ψωμί, σνακ, αλλαντικά, αναψυκτικά και τηγανητές πατάτες, σύμφωνα με μία νέα έρευνα.

Όπως έδειξε, το 75% τρώνε καθημερινά ψωμί, το 69% σνακ, το 58% τηγανητές πατάτες, το 87% αναψυκτικά και το 62% αλλαντικά.

Μόλις ο ένας στους τρεις (το 30%) τρώνε καθημερινά φρούτα, ενώ οι σαλάτες φαίνεται πως αποτελούν σχεδόν... άγνωστο είδος στο ημερήσιο διαιτολόγιό τους, αφού μόλις το 24% δήλωσαν ότι τρώνε καθημερινά λαχανικά.



Ανεπαρκής είναι επίσης η κατανάλωση γαλακτοκομικών προϊόντων, τα οποία δεν υπάρχουν στο καθημερινό διαιτολόγιο του 55% των νέων, ενώ ελάχιστοι (το 15%) πίνουν καθημερινά φυσικούς χυμούς.

Η έρευνα έδειξε ακόμα πως μόνο ο ένας στους δέκα (το 13%) τρώνε μόνο στο σπίτι τους. Όλοι οι άλλοι κάνουν τουλάχιστον ένα κύριο γεύμα την εβδομάδα εκτός σπιτιού, επιλέγοντας κατά προτίμηση κάτι από τα φαστ φουντ.

Το 65% εξάλλου είπαν ότι τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει οι διατροφικές συνήθειές τους (για το 20% εξαιτίας της οικονομικής κρίσης), με το 47% να λένε πως πλέον επιλέγουν φθηνό και γρήγορο φαγητό.

Όσον αφορά τα κύρια γεύματα της ημέρας, το 60% τρώνε μακαρονάδες τρεις ή τέσσερις φορές την εβδομάδα και το 75% κρέας δύο-τρεις φορές την εβδομάδα.

Τα καλά νέα είναι πως τουλάχιστον το 80% τρώνε ψάρι μία ή δύο φορές την εβδομάδα και το 95% όσπρια ή λαδερά τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα.

Η έρευνα πραγματοποιήθηκε την περίοδο Μάιος-Ιούλιος 2013 από το Κέντρο Ερευνών Τεχνολογικής Ανάπτυξης και Καινοτομίας του MediterraneanCollege, σε 1.800 νέους ηλικίας 17-29 ετών από Αθήνα, Πειραιά, Γλυφάδα, Θεσσαλονίκη και νησιά.

ΠΗΓΗ: tanea.gr

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ξεκαθαρίσματα από την αρχή

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου, που όλα όσα έχεις ζήσει, απώλειες, απογοητεύσεις, απορρίψεις, πληγές, αλλά και χαρές, έρωτες επιτυχίες, γιορτές, να γεννήσουν τέτοια συναισθήματα μέσα σου, που να κάνουν επιτακτική την ανάγκη για ένα τελικό ξεκαθάρισμα. Να αγαπάς τελικά μόνο αυτούς που σε αγαπούν ειλικρινά και με πράξεις, να αποκλείσεις οριστικά τους υποκριτές και συμφεροντολόγους, να ξεχάσεις όσους σε πλήγωσαν, να κρατήσεις κοντά σου μόνο όσους στάθηκαν όρθιοι δίπλα σου σε λιακάδα και καταιγίδα. Φταίει ο ανάδρομος, φταίει το ζώδιο, φταίνε οι πλανήτες, φταίει το τραγικό δίσεκτο, φταίει ότι πλησιάζουν τα γενέθλιά μου; Δεν ξέρω! Μπορεί να φταίει ο ίδιος μου ο εαυτός. Αλλά, πραγματικά, είμαι σε μια στιγμή -και ίσως και μια ηλικία- που πλέον κουράστηκα με τα ψεύτικα λόγια και χαμόγελα, τις δημόσιες σχέσεις και τη ματαιοδοξία. Και κυρίως κουράστηκα με το ψέμα και την αχαριστία, που όσο κι αν προσπαθώ να ξεχνώ και να αδιαφορώ, συνεχώς επανέρχονται πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα στη μ...

Μάθημα ζωής η απώλεια...

Ο θάνατος ενός πολυαγαπημένου προσώπου είναι βαρύ, συναισθηματικό φορτίο. Αφήνει ανεπούλωτες πληγές και βαθύ τραύμα. Όταν πέθανε ο πατέρας μου πριν από τρεις μήνες, κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι τώρα ήρθε η ώρα να ωριμάσω. Δεν ξέρω αν βοηθάει ο θάνατος ενός γονιού στην ωρίμαση, αλλά σίγουρα είναι τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητα, στη ζωή σου. Ανατρέπει τις ισορροπίες σου και τη συναισθηματική σου σταθερότητα. Δημιουργείται μία νέα πραγματικότητα στην οποία πρέπει να αντεπεξέλθεις και να προσαρμοστείς. Και πέραν όλων των άλλων είναι η θλίψη και το πένθος που πρέπει να διαχειριστείς. Φορτίο ασήκωτο να πάρει. Εκεί που τη μια στιγμή χαμογελάς ή και γελάς με κάτι πραγματικά αστείο, εκεί βυθίζεσαι σε μια απαράμιλλη απελπισία. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης και συνειδητοποίησης. Οι περισσότεροι λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ο χρόνος δεν γιατρεύει... τουλάχιστον όχι το τραύμα της απώλειας, μιας απώλειας που όσο τη συνειδητοποιείς τόσο περισσό...

Ζήσε! Και αγάπα!

Κάποτε ένας πολυ αγαπημένος μου άνθρωπος μου είχε πει ότι ο θάνατος είναι το μόνο βέβαιο καθώς ούτε η γέννηση είναι δεδομένη. Η αλήθεια είναι ότι τον είχα κοιτάξει κάπως στραβά όταν μου το είπε, αλλά αντιλήφθηκα αμέσως τη σκέψη του και την πραγματικότητα που έκρυβε η κυνική, για εμένα, διαπίστωσή του Για περισσότερα από είκοσι χρόνια, οδηγώντας στη δουλειά μου, περνώ έξω από το ΚΑΤ. Και κάθε μέρα, αυτό που σκέφτομαι είναι ότι είμαστε τυχεροί που είμαστε απέξω, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αρκετοί ειναι εκείνοι που ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά καθημερινά σ' ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου, έχω ανανεώσει τη θεωρία μου σχετικά με τη ζωή μας και το πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε που συνεχίζουμε όρθιοι τον καθημερινό αγώνα. Ο πόνος από τον χαμό του πατέρα μου είναι αβάσταχτος. Προσπαθείς να παρηγορηθείς επικαλούμενος χίλιες δικαιολογίες: ότι ειναι καλύτερο ένας καρκινοπαθής να φεύγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα αν είναι να ταλαιπωρείται χρόνι...