Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Προς αναζήτηση γονέα...

Ο δεκαπεντάχρονος Davion Only γεννήθηκε στη φυλακή από έγκλειστη μητέρα. Καθώς εκείνη δεν μπορούσε να τον φροντίσει, οι Αρχές τον έδωσαν για υιοθεσία. Έτσι έως σήμερα πήγαινε από θετή οικογένεια σε θετή οικογένεια, αλλά πουθενά δεν βρήκε αυτό που πραγματικά ήθελε. Ένα σπιτικό με μία πραγματική οικογένεια να τον κρατήσει στην αγκαλιά της και να του προσφέρει τη θαλπωρή που τόσο στερήθηκε. Αντιμετώπισε θέματα διαχείρισης θυμού καθώς πίστευε ότι όλοι τον μισούσαν. Τώρα διαμένει σε ίδρυμα με 12 ακόμη αγόρια, ενώ μόλις τον Ιούνιο μετά τη διαδικτυακή του αναζήτηση έμαθε ότι η φυσική μητέρα του είχε πεθάνει.

Γνωρίζοντας πλέον ότι δεν είχε έναν γονιό να έρθει να τον πάρει, αποφάσισε να αλλάξει ζωή. Έχασε 15 κιλά, αντιμετώπισε τις εκρήξεις οργής που είχε και άρχισε να μελετάει παίρνοντας άριστα σε όλα τα μαθήματά του εκτός από τη Γεωμετρία. Επόμενος στόχος; Να διεκδικήσει αυτό που τόσο στερήθηκε. Με δανεικό κουστούμι δυο νούμερα μεγαλύτερο εμφανίστηκε στην εκκλησία των Βαπτιστών στην Αγία Πετρούπολη στη Φλόριδα προς αναζήτηση κατάλληλων γονέων να τον υιοθετήσουν. Κάπου είχε ακούσει ότι Ο Θεός βοηθά αυτούς που βοηθούν τον εαυτό τους και αποφάσισε να πάρει την τύχη του στα νεανικά χέρια του. "Θα δεχθώ τον οποιονδήποτε. Νέο ή γέρο, μπαμπά ή μαμά, μαύρο, άσπρο, μωβ. Δεν με ενδιαφέρει. Και θα ήμουν ευγνώμων. Ο καλύτερος που θα μπορούσα να είμαι" δηλώνει ο έφηβος στην εφημερίδα Tampa Bay Times.



Η κοινωνική λειτουργός που επιμελείται την υπόθεσή του τον ακολούθησε στην εκκλησία και περιγράφει πώς ο Davion έχασε προς στιγμήν το θάρρος του την ώρα που ανέβαινε αγχωμένος τα σκαλιά του ναού. "Θα τα πας μια χαρά" τον εμψύχωσε. Όταν ο ιερέας ολοκλήρωσε με το κήρυγμα, φώναξε τον έφηβο να μιλήσει στο ποίμνιό του. "Το όνομά μου είναι Davion και ζω με θετές οικογένειες από τότε που γεννήθηκα. Ξέρω πως Ο Θεός δεν με εγκατέλειψε. Οπότε δεν εγκαταλείπω κι εγώ" είπε ο νεαρός και συγκίνησε τους πιστούς. Το ίδρυμα που ζει ο Davion δέχθηκε περισσότερα από 300 τηλεφωνήματα από ανθρώπους που ενδιαφέρονται να τον υιοθετήσουν οπότε για τον δεκαπεντάχρονο η οικογενειακή ευτυχία που τόσο επιθυμεί είναι θέμα χρόνου να την κατακτήσει.

ΠΗΓΗ: PEOPLE

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η εξέλιξη στην αισθηματική λογοτεχνία

Μία σκέψη έχει τρυπώσει στο μυαλό μου και δεν μπορεί να φύγει. Πριν από λίγες ημέρες διάβασα ένα Άρλεκιν από τη δεκαετία του '90 και θύμωσα. Θύμωσα τόσο πολύ! Με γέμισε τοξικότητα και θλίψη και μαζί και ανακούφιση που επιτέλους έχουμε τη δύναμη να αλλάξουμε... την ιστορία. Θυμήθηκα τον λόγο για τον οποίο θέλησα να γράψω ιστορίες αγάπης και τι δεν μου άρεσε σ' αυτές που διάβαζα στα εφηβικά μου χρόνια. Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άντρες-κυρίαρχοι-αφέντες και οι γυναίκες-παρθένες (στη συμπεριφορά)- υποτακτικές.  Άντρες που επέβαλαν το εγώ τους, έδιναν εντολές, δεν δέχονταν αντιρρήσεις, έλεγχαν το άβουλο θηλυκό με γοητεία και σεξ και σε όλες τις σελίδες κυριαρχούσε αυτή η τοξική αρρενωπότητα. Άντρες που χτυπούσαν το χέρι στο τραπέζι και έλεγαν "σκάσε" και μπορεί να έριχναν και καμία ελαφριά γιατί "έτσι είναι οι άντρες" και οι γυναίκες το θεωρούσαν αρρενωπό και σέξι και ποθητό και επιθυμητό.  Γυναίκες που νόμιζαν ότι είχαν προσωπικότητα αλλά η μόνη έγνοια ήταν να μην

ΠΟΥ ΠΑΕΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ;

Είναι ένα ερώτημα που το έχουμε κάνει όλοι. Ερωτευόμαστε σφόδρα έναν άνθρωπο κι ένα πρωί... το απόλυτο κενό... Προχωράμε στη ζωή μας σαν να μην υπήρξε ποτέ. Κι όμως αυτός ο άνθρωπος κάποτε σήμαινε τα πάντα για εμάς! Οπότε; Πού πάει τόσός έρωτας; Τόσα παράφορα συναισθήματα; Τόσα σ' αγαπώ για πάντα; Προσωπικά κατέληξα σε μία απάντηση. Απλώς πεθαίνει. Σβήνει και χάνεται. Εξατμίζεται. Ξεκινά με πάθος και φόρα για να καταλήξει ένα φάντασμα. Ο έρωτας, ναι πεθαίνει, αλλά αν πραγματικά αγαπάμε έναν άνθρωπο, ανεξαρτήτως της κατάληξης της σχέσης μας, απλώς συνεχίζουμε να αγαπάμε. Γιατί άλλωστε η αγάπη είναι ανιδιοτελής και μπορεί να υπάρξει σε πολλές μορφές. Αδερφική, πατρική, μητρική, φιλική, επαγγελματική... πόσες ακόμη μπορείτε να σκεφθείτε. Και φυσικά η αγάπη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους που κάποτε υπήρξαν τα πάντα ο ένας για τον άλλο. Όταν η σχέση τελειώνει, ο έρωτας έχει τελειώσει προ πολλού, καθώς ως μοφή δεν διαρκεί σε όλη τη διάρκεια της σχέσης ούτε σε όλη τη διάρκεια της ζωής τ

Η ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΠΟΥ... ΠΟΝΑΕΙ!

Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα λησμονιούνται λέει ο θυμόσοφος λαός μας. Από την άλλη, υπάρχει και το εκ διαμέτρου αντίθετο μότο "δεν θέλω να σε βλέπω συχνά, θέλω να μου λείπεις". Περί γούστου κολοκυθόπιτα. Προσωπικά δεν πιστεύω ότι η απόσταση ενδυναμώνει τον έρωτα ούτε ότι τον αποδυναμώνει. Όταν τρελαίνεσαι για έναν άνθρωπο θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια, να τον ζεις, να τον αναπνέεις, να τον αγγίζεις, να είναι κάθε μέρα σαν την πρώτη φορά που τον είδες. Να έχεις ακόμη καρδιοχτύπι και αγωνία, λαχτάρα, πόθο, επιθυμία... Δεν είμαι από αυτές που θεωρούν ότι ο άλλος είναι δεδομένο όταν βλέπεστε συνέχεια, αλλά από εκείνες που ζουν τη στιγμή με τον αγαπημένο τους σαν να είναι η τελευταία. Σήμερα είστε μαζί, αύριο; Ανασφάλεια, θα μου πείτε. Μπορεί, τι να πω! Δεν έχω μάθει να βάζω ταμπέλες στο συναίσθημα ούτε ακολουθώ στρατηγική και σχέδιο... τυλίγματος. Αυτό που αισθάνομαι και σκέφτομαι το λέω, το ζω... το ζω μέχρι μέσα στην ψυχή μου, κάτω από το πετσί μου και δεν χορταίνω...