Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Προς αναζήτηση γονέα...

Ο δεκαπεντάχρονος Davion Only γεννήθηκε στη φυλακή από έγκλειστη μητέρα. Καθώς εκείνη δεν μπορούσε να τον φροντίσει, οι Αρχές τον έδωσαν για υιοθεσία. Έτσι έως σήμερα πήγαινε από θετή οικογένεια σε θετή οικογένεια, αλλά πουθενά δεν βρήκε αυτό που πραγματικά ήθελε. Ένα σπιτικό με μία πραγματική οικογένεια να τον κρατήσει στην αγκαλιά της και να του προσφέρει τη θαλπωρή που τόσο στερήθηκε. Αντιμετώπισε θέματα διαχείρισης θυμού καθώς πίστευε ότι όλοι τον μισούσαν. Τώρα διαμένει σε ίδρυμα με 12 ακόμη αγόρια, ενώ μόλις τον Ιούνιο μετά τη διαδικτυακή του αναζήτηση έμαθε ότι η φυσική μητέρα του είχε πεθάνει.

Γνωρίζοντας πλέον ότι δεν είχε έναν γονιό να έρθει να τον πάρει, αποφάσισε να αλλάξει ζωή. Έχασε 15 κιλά, αντιμετώπισε τις εκρήξεις οργής που είχε και άρχισε να μελετάει παίρνοντας άριστα σε όλα τα μαθήματά του εκτός από τη Γεωμετρία. Επόμενος στόχος; Να διεκδικήσει αυτό που τόσο στερήθηκε. Με δανεικό κουστούμι δυο νούμερα μεγαλύτερο εμφανίστηκε στην εκκλησία των Βαπτιστών στην Αγία Πετρούπολη στη Φλόριδα προς αναζήτηση κατάλληλων γονέων να τον υιοθετήσουν. Κάπου είχε ακούσει ότι Ο Θεός βοηθά αυτούς που βοηθούν τον εαυτό τους και αποφάσισε να πάρει την τύχη του στα νεανικά χέρια του. "Θα δεχθώ τον οποιονδήποτε. Νέο ή γέρο, μπαμπά ή μαμά, μαύρο, άσπρο, μωβ. Δεν με ενδιαφέρει. Και θα ήμουν ευγνώμων. Ο καλύτερος που θα μπορούσα να είμαι" δηλώνει ο έφηβος στην εφημερίδα Tampa Bay Times.



Η κοινωνική λειτουργός που επιμελείται την υπόθεσή του τον ακολούθησε στην εκκλησία και περιγράφει πώς ο Davion έχασε προς στιγμήν το θάρρος του την ώρα που ανέβαινε αγχωμένος τα σκαλιά του ναού. "Θα τα πας μια χαρά" τον εμψύχωσε. Όταν ο ιερέας ολοκλήρωσε με το κήρυγμα, φώναξε τον έφηβο να μιλήσει στο ποίμνιό του. "Το όνομά μου είναι Davion και ζω με θετές οικογένειες από τότε που γεννήθηκα. Ξέρω πως Ο Θεός δεν με εγκατέλειψε. Οπότε δεν εγκαταλείπω κι εγώ" είπε ο νεαρός και συγκίνησε τους πιστούς. Το ίδρυμα που ζει ο Davion δέχθηκε περισσότερα από 300 τηλεφωνήματα από ανθρώπους που ενδιαφέρονται να τον υιοθετήσουν οπότε για τον δεκαπεντάχρονο η οικογενειακή ευτυχία που τόσο επιθυμεί είναι θέμα χρόνου να την κατακτήσει.

ΠΗΓΗ: PEOPLE

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Ξεκαθαρίσματα από την αρχή

Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σου, που όλα όσα έχεις ζήσει, απώλειες, απογοητεύσεις, απορρίψεις, πληγές, αλλά και χαρές, έρωτες επιτυχίες, γιορτές, να γεννήσουν τέτοια συναισθήματα μέσα σου, που να κάνουν επιτακτική την ανάγκη για ένα τελικό ξεκαθάρισμα. Να αγαπάς τελικά μόνο αυτούς που σε αγαπούν ειλικρινά και με πράξεις, να αποκλείσεις οριστικά τους υποκριτές και συμφεροντολόγους, να ξεχάσεις όσους σε πλήγωσαν, να κρατήσεις κοντά σου μόνο όσους στάθηκαν όρθιοι δίπλα σου σε λιακάδα και καταιγίδα. Φταίει ο ανάδρομος, φταίει το ζώδιο, φταίνε οι πλανήτες, φταίει το τραγικό δίσεκτο, φταίει ότι πλησιάζουν τα γενέθλιά μου; Δεν ξέρω! Μπορεί να φταίει ο ίδιος μου ο εαυτός. Αλλά, πραγματικά, είμαι σε μια στιγμή -και ίσως και μια ηλικία- που πλέον κουράστηκα με τα ψεύτικα λόγια και χαμόγελα, τις δημόσιες σχέσεις και τη ματαιοδοξία. Και κυρίως κουράστηκα με το ψέμα και την αχαριστία, που όσο κι αν προσπαθώ να ξεχνώ και να αδιαφορώ, συνεχώς επανέρχονται πρόσωπα, καταστάσεις και γεγονότα στη μ...

Μάθημα ζωής η απώλεια...

Ο θάνατος ενός πολυαγαπημένου προσώπου είναι βαρύ, συναισθηματικό φορτίο. Αφήνει ανεπούλωτες πληγές και βαθύ τραύμα. Όταν πέθανε ο πατέρας μου πριν από τρεις μήνες, κάποιοι φίλοι μου είπαν ότι τώρα ήρθε η ώρα να ωριμάσω. Δεν ξέρω αν βοηθάει ο θάνατος ενός γονιού στην ωρίμαση, αλλά σίγουρα είναι τεράστια αλλαγή στην καθημερινότητα, στη ζωή σου. Ανατρέπει τις ισορροπίες σου και τη συναισθηματική σου σταθερότητα. Δημιουργείται μία νέα πραγματικότητα στην οποία πρέπει να αντεπεξέλθεις και να προσαρμοστείς. Και πέραν όλων των άλλων είναι η θλίψη και το πένθος που πρέπει να διαχειριστείς. Φορτίο ασήκωτο να πάρει. Εκεί που τη μια στιγμή χαμογελάς ή και γελάς με κάτι πραγματικά αστείο, εκεί βυθίζεσαι σε μια απαράμιλλη απελπισία. Κάθε μέρα είναι ένας αγώνας επιβίωσης και συνειδητοποίησης. Οι περισσότεροι λένε πως ο χρόνος είναι γιατρός, αλλά όπως σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, ο χρόνος δεν γιατρεύει... τουλάχιστον όχι το τραύμα της απώλειας, μιας απώλειας που όσο τη συνειδητοποιείς τόσο περισσό...

Ζήσε! Και αγάπα!

Κάποτε ένας πολυ αγαπημένος μου άνθρωπος μου είχε πει ότι ο θάνατος είναι το μόνο βέβαιο καθώς ούτε η γέννηση είναι δεδομένη. Η αλήθεια είναι ότι τον είχα κοιτάξει κάπως στραβά όταν μου το είπε, αλλά αντιλήφθηκα αμέσως τη σκέψη του και την πραγματικότητα που έκρυβε η κυνική, για εμένα, διαπίστωσή του Για περισσότερα από είκοσι χρόνια, οδηγώντας στη δουλειά μου, περνώ έξω από το ΚΑΤ. Και κάθε μέρα, αυτό που σκέφτομαι είναι ότι είμαστε τυχεροί που είμαστε απέξω, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αρκετοί ειναι εκείνοι που ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά καθημερινά σ' ένα δωμάτιο νοσοκομείου. Από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου, έχω ανανεώσει τη θεωρία μου σχετικά με τη ζωή μας και το πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε που συνεχίζουμε όρθιοι τον καθημερινό αγώνα. Ο πόνος από τον χαμό του πατέρα μου είναι αβάσταχτος. Προσπαθείς να παρηγορηθείς επικαλούμενος χίλιες δικαιολογίες: ότι ειναι καλύτερο ένας καρκινοπαθής να φεύγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα αν είναι να ταλαιπωρείται χρόνι...