Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Προς αναζήτηση γονέα...

Ο δεκαπεντάχρονος Davion Only γεννήθηκε στη φυλακή από έγκλειστη μητέρα. Καθώς εκείνη δεν μπορούσε να τον φροντίσει, οι Αρχές τον έδωσαν για υιοθεσία. Έτσι έως σήμερα πήγαινε από θετή οικογένεια σε θετή οικογένεια, αλλά πουθενά δεν βρήκε αυτό που πραγματικά ήθελε. Ένα σπιτικό με μία πραγματική οικογένεια να τον κρατήσει στην αγκαλιά της και να του προσφέρει τη θαλπωρή που τόσο στερήθηκε. Αντιμετώπισε θέματα διαχείρισης θυμού καθώς πίστευε ότι όλοι τον μισούσαν. Τώρα διαμένει σε ίδρυμα με 12 ακόμη αγόρια, ενώ μόλις τον Ιούνιο μετά τη διαδικτυακή του αναζήτηση έμαθε ότι η φυσική μητέρα του είχε πεθάνει.

Γνωρίζοντας πλέον ότι δεν είχε έναν γονιό να έρθει να τον πάρει, αποφάσισε να αλλάξει ζωή. Έχασε 15 κιλά, αντιμετώπισε τις εκρήξεις οργής που είχε και άρχισε να μελετάει παίρνοντας άριστα σε όλα τα μαθήματά του εκτός από τη Γεωμετρία. Επόμενος στόχος; Να διεκδικήσει αυτό που τόσο στερήθηκε. Με δανεικό κουστούμι δυο νούμερα μεγαλύτερο εμφανίστηκε στην εκκλησία των Βαπτιστών στην Αγία Πετρούπολη στη Φλόριδα προς αναζήτηση κατάλληλων γονέων να τον υιοθετήσουν. Κάπου είχε ακούσει ότι Ο Θεός βοηθά αυτούς που βοηθούν τον εαυτό τους και αποφάσισε να πάρει την τύχη του στα νεανικά χέρια του. "Θα δεχθώ τον οποιονδήποτε. Νέο ή γέρο, μπαμπά ή μαμά, μαύρο, άσπρο, μωβ. Δεν με ενδιαφέρει. Και θα ήμουν ευγνώμων. Ο καλύτερος που θα μπορούσα να είμαι" δηλώνει ο έφηβος στην εφημερίδα Tampa Bay Times.



Η κοινωνική λειτουργός που επιμελείται την υπόθεσή του τον ακολούθησε στην εκκλησία και περιγράφει πώς ο Davion έχασε προς στιγμήν το θάρρος του την ώρα που ανέβαινε αγχωμένος τα σκαλιά του ναού. "Θα τα πας μια χαρά" τον εμψύχωσε. Όταν ο ιερέας ολοκλήρωσε με το κήρυγμα, φώναξε τον έφηβο να μιλήσει στο ποίμνιό του. "Το όνομά μου είναι Davion και ζω με θετές οικογένειες από τότε που γεννήθηκα. Ξέρω πως Ο Θεός δεν με εγκατέλειψε. Οπότε δεν εγκαταλείπω κι εγώ" είπε ο νεαρός και συγκίνησε τους πιστούς. Το ίδρυμα που ζει ο Davion δέχθηκε περισσότερα από 300 τηλεφωνήματα από ανθρώπους που ενδιαφέρονται να τον υιοθετήσουν οπότε για τον δεκαπεντάχρονο η οικογενειακή ευτυχία που τόσο επιθυμεί είναι θέμα χρόνου να την κατακτήσει.

ΠΗΓΗ: PEOPLE

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Κόκκινο σαν το πιο φλογερό όνειρο και σαν τον αιώνιο έρωτα

Ποτέ δεν μου άρεσαν τα λουλούδια, όχι με τον κλασικό τρόπο που όλοι θεωρούν ότι αρέσουν τα λουλούδια στις γυναίκες. Άλλωστε, δεν είμαι από εκείνες που θα επιθυμήσουν ή θα ενθουσιαστούν όταν τους προσφέρουν μια ανθοδέσμη, στερεοτυπική, επιτηδευμένη. Ίσως γι' αυτό συγκινούμαι τόσο με τα αγριολούλουδα, τις ανεμώνες, τις παπαρούνες. Παπαρούνες... Το κορυφαίο μου, τελικά. Κάπου διάβασα πως η παπαρούνα είναι άρρηκτα συνυφασμένη με τα όνειρα, καθώς θεωρείται σύμβολο του Μορφέα, του θεού των ονείρων. Ο Μορφέας ζούσε στον δικό του κόσμο. Γεννήθηκε από τη "νύχτα", αφού μητέρα του είναι η Νυξ, η θεά της νύχτας και των σκοτεινών δημιουργιών, ενώ ο πατέρας του είναι ο Ύπνος. Ο Μορφέας είχε την "αποστολή" να παίρνει ανθρώπινες μορφές με τις οποίες εμφανιζόταν στα όνειρα των ανθρώπων. Στην Κίνα, η παπαρούνα έχει μια ρομαντική έννοια για τους λάτρεις της. Σημαίνει την πραγματική αφοσίωση και την πίστη μεταξύ των εραστών. Αυτή η έννοια ξεπήδησε από ένα κινεζικό μύθο όπου λέγεται...

Ηχηρά... απών

Η πρώτη Γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον... Ποτέ δεν το είχα σκεφτεί. Ποτέ δεν το είχα υπολογίσει... Κι όμως, φέτος είναι η πρώτη γιορτή του Πατέρα χωρίς εκείνον και πρέπει να συμβιβαστώ μ' ένα φιλί στον ουρανό...  Έφυγε πριν από έναν χρόνο περίπου και κάθε μέρα είναι μια νέα πρόκληση. Δεν γονάτισα, δεν λύγισα, δεν διαλύθηκα. Εκείνος έτσι ήθελε, έτσι με έμαθε, έτσι μου δίδαξε. Ο πατέρας μου ήταν ένας άνθρωπος του κόσμου, με ισχυρή θέληση και ευρεία αντίληψη. Κυρίως με φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Σημάδεψε τη φιλοσοφία μου και τη ζωή μου. Έκανα χρόνια να τον γνωρίσω, να τον μάθω. Στα κρισιμότερα χρόνια της ζωής μου δεν ήταν κοντά μου. Ταξίδευε για να προσφέρει στην οικογένειά του μια καλύτερη ποιότητα ζωής. Τον στερηθήκαμε... Αλλά δεν είχε σημασία η ποσότητα του χρόνου, αλλά η ποιότητα, όσο περάσαμε κοντά του. Δεν μιλούσε πολύ. Αλλά όταν έλεγε κάτι, ήταν τόσο εύστοχο, τόσο βαθιά σωστό και τόσο φιλοσοφημένο που κλόνιζε τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω σου.  Ήμουν έφηβη και αντιδραστική...

Ραγισμένη επιθυμία

 Όταν ήμουν παιδί είχα ένα πλατύ χαμόγελο, έτσι νόμιζα ότι φανέρωνα την αθωότητα και την αισιοδοξία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα τα πιο μεγάλα όνειρα, όνειρα που έδιναν πνοή στην πορεία μου. Όταν ήμουν παιδί είχα καρδιά, μια μεγάλη καρδιά που χωρούσε όλο τον κόσμο. Και μετά μεγάλωσα και κατάλαβα ότι ο κόσμος των μεγάλων είναι μόνο πλατιά, ψεύτικα χαμόγελα, μόνο για να κρύβω σκιές, συναισθήματα, και τραύματα. Να ζω σε έναν πλαστό κόσμο με ανθρώπους, που ξέχασαν να ζουν, να νιώθουν, να αγαπούν.  Με ανθρώπους που φοβούνται ακόμη και τη λέξη "συναίσθημα".  Κι όμως αυτή περικλείει όλα όσα μπορεί να νιώσει κάποιος...  Πάθος, πόθο, ελπίδα, αγάπη, έρωτα, πόνο... πόνο... πόνο... Κι όμως, έκρυψα τον πόνο και τον έκανα χαμόγελο. Και έκρυψα τις πληγές και τις ονόμασα μάθημα. Και σκούπισα τα δάκρυα και περίμενα τη βροχή. Και μάτωσα την καρδιά μου μέχρι να μην μείνει σταγόνα. Και τότε κατάλαβα ότι γεννήθηκα με ραγισμένη καρδιά.  Δέχθηκα τα χτυπήματα και δεν λύγισα. Πλημμύρισα δ...